Γράφει η Σοφία Δημητρίου
Η φιλία δεν χρειάζεται θεαματικά δώρα και υποσχέσεις που τρέμουν στη σκιά της πρώτης δυσκολίας. Δεν έχει ανάγκη αποδείξεις και καθημερινές διαβεβαιώσεις. Μια αληθινή σχέση γεννιέται σχεδόν αθόρυβα, όπως ένα φυτό που ριζώνει βαθιά στη γη και μεγαλώνει ακόμα κι όταν όλα γύρω του μαραίνονται.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μοιάζουν λίγο με κάκτο. Που να μην χρειάζονται συνεχές πότισμα για να κρατηθούν ζωντανοί. Που να μην γκρινιάζουν όταν λείπεις, ούτε να σου ζητούν εξηγήσεις για κάθε σου σιωπή. Ανθρώπους που να έχουν μάθει να αντέχουν. Να αγαπούν χωρίς να απαιτούν. Να είναι εκεί όχι γιατί περιμένουν ανταλλάγματα, αλλά γιατί ξέρουν πως η φιλία δεν μετριέται σε υποχρεώσεις.
Οι σχέσεις που αξίζουν δεν χρειάζονται θεατρικότητα. Δεν τις ενδιαφέρει να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Ανθίζουν στο παρασκήνιο, μα ακριβώς γι’ αυτό είναι πιο δυνατές από τις άλλες. Ανθίζουν επειδή δεν στηρίζονται στην ιδέα του “πρέπει”. Δεν γίνονται βάρος, δεν σε πνίγουν με κριτικές, δεν σου φυτεύουν ενοχές.
Ξέρεις ποιο είναι το πιο σπάνιο χάρισμα σε μια φιλία; Να μπορεί ο άλλος να στέκεται δίπλα σου χωρίς να προσπαθεί να σε αλλάξει. Να σε βλέπει να λυγίζεις και να μην απομακρύνεται. Να σου δίνει χώρο όταν πνίγεσαι και να σε τραβάει πίσω όταν χάνεσαι. Να ξέρει πότε να μιλήσει και πότε να σωπάσει.
Μην υποτιμάς τους ανθρώπους που μένουν αθόρυβα. Εκείνους που δεν απαιτούν καθημερινή συντήρηση για να νιώθουν σημαντικοί. Τους φίλους που μπορούν να περάσουν μέρες ή μήνες χωρίς να σε δουν και παρ’ όλα αυτά, όταν επιστρέφεις, είναι εκεί ακριβώς όπως τους άφησες: σταθεροί, καθαροί, αληθινοί.
Η φιλία δεν είναι απλή συνήθεια. Είναι ένα κομμάτι ελευθερίας που αποφασίζεις να χαρίσεις και να δεχτείς. Κι όταν τη βρεις, να την τιμήσεις. Γιατί λίγοι ξέρουν να αγαπούν τόσο ανθεκτικά και τόσο ανεξάρτητα, ώστε να ανθίζουν δίπλα σου χωρίς να σου ζητήσουν να γίνεις κάποιος άλλος.
