Γράφει η Ελεονόρα Κοκκίνη
Κάθε αρχή έχει και ένα τέλος. Είτε αργά, είτε γρήγορα, με οποιονδήποτε τρόπο το τέλος θα έρθει. Κάποιοι το περιμένουν, κάποιοι όχι. Κάποιοι συμβιβάζονται, ενώ κάποιοι άλλοι απορούν. Κάποιοι το παλεύουν αν και γνωρίζουν την ήττα και άλλοι συνεχίζουν να ελπίζουν.
Άξιοι «μελέτης» και «έρευνας» θα χρηστούν οι απορημένοι της υπόθεσης. Αυτοί οι οποίοι ξαφνιάζονται και δεν περιμένουν το τέλος να έρθει. Μια δυσάρεστη έκπληξη, η οποία μετατρέπεται σε θυμό και οργή, τα οποία συνήθως κρύβουν καλά μέσα τους για να μην εκτεθούν. Γιατί κατά βάθος γνωρίζουν πολύ καλά τους λόγους που σήμανε η λήξη, απλά δεν περίμεναν ποτέ ότι θα πραγματοποιούνταν η «επανάσταση» από το άλλο πρόσωπο.
Ναι, για εσάς που εκπλαγήκατε να υπενθυμίσω ότι υπάρχει κι άλλο πρόσωπο στην ιστορία. Γενικά, σημειώστε κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σας, πως σε μια σχέση χρειάζονται δυο άτομα –τουλάχιστον– και ευθύνονται εξίσου για την όποια πορεία. Μπορεί τα ποσοστά να παίζουν στη ζυγαριά, αλλά η διαφορά δεν είναι μεγάλη. Και έρχομαι και σας ρωτάω. Για ποιο λόγο απορείτε; Ειλικρινά θέλω μια απάντηση, και αν σας είναι εύκολο να είναι τεκμηριωμένη.
Η απουσία σας είχε γίνει μόνιμο φαινόμενο και η παρουσία σας ήταν αυτή που προκαλούσε έκπληξη στο «έτερο ήμισυ». Δεν ήταν πάντα έτσι όμως. Κάποτε θέλατε, επιδιώκατε και παραπονιόσασταν. Κάποτε διεκδικούσατε, κι όσο κι αν θέλατε να το παίξετε χαλαροί, τα χάνατε στην ιδέα ότι μπορεί να σας φύγει ο άνθρωπός σας. Τονίζατε πως «οι πόρτες είναι ανοιχτές» αλλά μόλις πήγαινε να γίνει το βήμα προς την έξοδο τρέχατε και τις κλείνατε.
Δεν κάνεις έτσι όμως τον άλλον να νιώθει σημαντικός για σένα. Με το να φτάνεις τα πράγματα στα άκρα και μετά ν’ αλλάζεις γνώμη, απλά δείχνεις πως δε ξέρεις τι θέλεις. Σε μια σχέση είναι όμορφο και άκρως απαραίτητο να κάνεις τον άλλον να νιώθει πως έχει την προσοχή σου. Όλες τις ώρες. Δεν χρειάζεται να είσαι κρεμασμένος πάνω του για να γίνει κατανοητό κάτι τέτοιο. Τα πάντα με μέτρο.
Η απουσία, λοιπόν, δεν είναι ένα από τα μέσα με τα οποία θα δείξεις την προσοχή σου. Η επιλεκτική παρουσία, το ίδιο. Και τα δυο απογοητεύουν. Αρχίζει ο άλλος και αδειάζει μέσα του όταν τον αγνοείς και το ξενέρωμα δεν αργεί να έρθει. Δεν βρίσκει πλέον λόγο ούτε να σου τηλεφωνήσει αλλά ούτε και να επικοινωνήσει μαζί σου. Η απομάκρυνση έρχεται και στην αρχή υπάρχει πιθανότητα να μην το καταλάβεις. Θα το καταλάβεις και θα σου κακοφανεί όταν θα επιλέξεις να εμφανιστείς αλλά θα είσαι μόνος. Ο άλλος δεν θα έχει πια χρόνο για σένα. Θα προτιμήσει να κάτσει και να θαυμάσει το ταβάνι παρά να περάσει χρόνο μαζί σου.
Και αν ο στόχος σου ήταν αυτός, τότε συγχαρητήρια. Τα κατάφερες και ίσως η έκπληξή σου οφείλεται στο γεγονός ότι δεν το περίμενες τόσο γρήγορα. Αν ο στόχος σου όμως ήταν μίλια μακριά από αυτό το αποτέλεσμα, κάτι έκανες λάθος. Οι εκτιμήσεις σου για τα αποθέματα υπομονής του άλλου έπεσαν έξω. Έλλειψη ενδιαφέροντος είναι η εικόνα που παρουσίαζες και το τονίζω σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει. Αντικρίζοντας αυτή την εικόνα δεν είναι δύσκολο να αποχωρήσει κάποιος. Θα δυσκολευτεί αλλά θα μάθει να αδιαφορεί.
«Νοιάζομαι» κι «Ενδιαφέρομαι» είναι τα υλικά και το «Αμοιβαία» εξασφαλίζει την επιτυχία. Αν σου λείπουν αυτά μην απορήσεις για το τέλος. Οι σχέσεις δεν τρέφονται με ψίχουλα.
