Γράφει η Μαρία Αρφαρά
Δεν μου αρέσει ο κόσμος σας!
η ψυχή μου έχει παραμείνει σε έναν κόσμο διαφορετικό αρκετά χρόνια πριν, τότε που η καλοσύνη και η αθωότητα δεν ήταν είδη προς εξαφάνιση.
Επιμένω να ζω σε ετούτο τον κόσμο όπου αφήναμε τα κλειδιά μας πίσω από τις πόρτες και τα αυτοκίνητα ξεκλείδωτα χωρίς να φοβόμαστε. Τότε που οι γειτονιές γίνονταν μια αγκαλιά και περνούσαν ευχάριστα τα καλοκαιρινά βράδια συζητώντας στα μπαλκόνια, πότε του ενός και πότε του άλλου.
Τότε που τα παιδιά έπαιζαν με τα ποδήλατα και μήλα στους δρόμους και οι γονείς τους έριχναν κλεφτές ματιές από τα μπαλκόνια. Τότε που το μόνο που άκουγα ήταν γέλια και φωνές από τις μαμάδες που αναζητούσαν τα παιδιά στη γειτονιά. Τότε που οι άνθρωποι χαιρετούσαν και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον χωρίς να κυριαρχεί το συμφέρον.
Σήμερα όλα αντικαταστάθηκαν από την καχυποψία. Κι αν υπάρχουν καλοί άνθρωποι ποιος τους εκτιμάει; Τους θεωρούν αγαθούς και τους κοροϊδεύουν. Η κακία βρίσκεται στο ζενίθ της καθώς και το κουτσομπολιό το οποίο βαπτίστηκε κοινωνική κριτική.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πράττουν με βάση τη διπροσωπία. Το χρήμα έχει γίνει κινητήριος δύναμη το οποίο κινεί τα νήματα και τους ανθρώπους. Πλέον στις γειτονιές επικρατεί σιωπή και καλά διπλοκλειδωμένες πόρτες. Δεν μπορείς πλέον να χαιρετίσεις κάποιον τον οποίο δεν γνωρίζεις καλά. Το επικριτικό του βλέμμα , θα σε συντρίψει.
Για αυτό σας λέω! Ζω στον δικό μου κόσμο γιατί δεν μπορώ να ζήσω στον δικό σας! Δεν τον αντέχω! . και να ξέρετε πως ο κόσμος μου στο μέλλον θα αρχίσει να ξεπροβάλει σιγά σιγά!
“Έχω σεργιανίσει τόσο πολύ μέσα του που είναι πλέον είναι αδύνατον να μην υπάρχει.”