Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Ονειροπόλα, αλλοπαρμένη και τρελή, στο κόσμο το δικό μου γιατί πολύ απλά ο δικός σας μου χαλάει τη γεύση. Γεύση πικρή, ξινή και τις περισσότερες φορές ανύπαρκτη. Ό,τι μου χαλάει τη γεύση έχω μάθει να το φτύνω, μη το καταπιώ και μου κάτσει στο στομάχι.
Δεν τον θέλω τον κόσμο σας, δεν μου αρέσει, έχω αρχίσει να τον σιχαίνομαι. Είναι άχρωμος, μουντός και γκρίζος και ας προσπαθείτε να με πείσετε για το αντίθετο. Ωραία τα περιτυλίγματα σας, τραβάνε τα βλέμματα και κερδίζουν τις δήθεν εντυπώσεις. Άδεια δοχεία που το περιεχόμενό τους μυρίζει σαπίλα. Κάντε όσα βίντεο θέλετε, βγάλτε όσες φωτογραφίες γουστάρετε. Η ουσία σας ξεφεύγει και πάντα θα σας γλιστράει όσο και αν νομίζετε πως την ακουμπάτε.
Είμαι στον κόσμο μου γιατί τον έχω φτιάξει όπως εγώ γουστάρω. Είναι το καταφύγιο μου, η κρυψώνα μου, ο μυστικός μου κήπος. Μία πολύχρωμη πανδαισία στην οποία καταφεύγω, όταν ο σκοτεινός σας κόσμος προσπαθεί πολύ περίτεχνα να διεισδύσει. Δεν σας κάνω τη χάρη.
Δεν σας έχω ανάγκη και ξέρετε γιατί; Γιατί σαν εμένα υπάρχουν αρκετοί, δεν είμαστε πολλοί, αλλά όταν τύχει να σμίξουν τα χρώματα μας, τότε κανείς δεν μας χωρίζει. Υπάρχουν τεράστιες γέφυρες ανάμεσα μας και δεν έχω κανένα απολύτως σκοπό να τις διαβώ για να ενωθούν.
Εγώ στον κόσμο μου και εσείς στον δικό σας. Με αγάπη.