Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Δε γίνεται, να είμαι μόνο εγώ ο ήρωας αυτής της ιστορίας. Δε γίνεται να ξέχασες τόσο εύκολα και να με αφήνεις με τόσα ερωτηματικά.
Δεν είμαι εγώ που άφησα τις στιγμές μας να φύγουνε τόσο νωρίς. Δεν είμαι εγώ που σε πρόδωσα. Όχι, δεν είμαι εγώ. Αλλά εσύ. Μα να ξέρεις όλα αυτά θα γυρίσουν πίσω σε σένα γιατί έτσι είναι η ζωή. Μακάρι να γυρίσεις, γιατί όταν εσύ θα γυρίσεις, δεν θα με βρεις. Θα έχω χαθεί.
Τώρα ξέχασα εγώ. Και δεν θέλω να με ακολουθείς στο δρόμο μου. Τις απαντήσεις θα τις βρω. Θα βγάλουν νόημα με τον καιρό.
Λέμε πάντα ότι αξίζει είναι οι στιγμές. Ναι, είναι. Όμως όταν πονάς και όλο απορείς, πως θα έχεις αυτές τις στιγμές ως αναμνήσεις;
Να θυμάσαι πως όλες οι απαντήσεις που ψάχνεις και σε βασανίζουν μέσα σου, θα έρθουν και θα καταλάβεις γιατί έγινε το κάθε τι. Μπορεί και να μην μάθεις. Ε και τι έγινε; Ό,τι αξίζει μένει! Ο,τι ΜΑΣ αξίζει είναι εδώ και μας ακολουθεί.
Προφανώς εσύ και δεν χωράς στα καλούπια μου ούτε στις σκέψεις μου. Δεν χωράς σε καμιά μεριά του μυαλού μου. Όχι γιατί δε μπορείς αλλά γιατί δε θέλω εγώ. Και δεν θα θέλω.
Εγώ, ήθελα να θέλεις. Αν δεν θες, τότε τι να το κάνω; Άστο.. καλύτερα μόνος.
Σε έναν κόσμο που όλα τρέχουν δίχως λογική. Δίχως να σε ρωτάει φεύγει η ζωή.
Όταν περάσει ο καιρός θα κοιτάξω πίσω κι όλα θα βγάζουν νόημα. Όταν περάσει..