Γράφει η Ιωάννα Ντρε
Σε αγάπησα να ξέρεις κι ακόμα σε αγαπάω όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ. Να φανταστείς, πολλές φορές και όταν είμαι μόνη μου, λέω ότι δε σε αγαπώ για να το ακούω. Για να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό γι αυτό. Είναι πολύ αργά για να σε μισήσω όσο κακό και να μου έχεις κάνει. Σφήνωσε η αγάπη μέσα μου και είναι δύσκολο να την ξεριζώσω.
Η αγάπη δεν έχει λογική λένε και τώρα καταλαβαίνω το γιατί. Πως, ενώ όλα γύρω φωνάζουν ότι πρέπει να σε διαγράψω από την καρδιά μου αυτή κάνει τα δικά της, χωρίς να υπολογίζει τις συνθήκες που επικρατούν εναντίον της; Δε ξέρω εσύ πως μπόρεσες και έσβησες την αγάπη σου για μένα μεμιάς. Δε ξέρω πως είχες τόσο θράσος και πήγες με κάποια άλλη μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Δε ξέρω πως τόλμησες να μου πεις πως εγώ σε έφτασα σε αυτό το σημείο. Είναι αδιανόητο.
Όμως έστω κι αν φταίω εγώ που με απάτησες, έστω κι αν ένιωθες ότι σε παραμελούσα ή το οτιδήποτε δεν ήρθες ποτέ να με πιάσεις να μου πεις τα υποτιθέμενα παράπονά σου. Να τα συζητήσουμε, να προσπαθήσεις να σώσεις αυτό που είχαμε. Αλλά όχι. Δεν το έκανες, γιατί πολύ απλά δε σε ένοιαζε για μένα και το πιθανότερο να μη φταίω τόσο όσο θες να μου φορτώσεις το βάρος της πράξης σου.
Όταν κάτι δε σου αρέσει στην τελική το τελειώνεις και μετά πας παρακάτω. Δε σου φταίει κανείς να πληρώνει τα σπασμένα σου. Αλλά τι εύκολο που είναι να καταδικάζουμε τον άλλο για τα λάθη μας για να ελαφρύνουμε τη συνείδησή μας. Αλλά θα ήταν πιο τίμιο και έντιμο να αναλαμβάνουμε τις συνέπειες των πράξεων μας με όποιο κόστος.