Γράφει η Γεωργία Ντούνη
Για χρόνια ήθελα να παραμυθιάζομαι πως η αγάπη είναι το παν. Πως αν υπάρχει η
αγάπη, όλα τα υπόλοιπα «βρίσκονται», ξεπερνιούνται, αρκεί να… αγαπιόμαστε. Αλλά
η αλήθεια είναι πως δεν αρκεί πάντα. Κι ας αρνούμαι να το παραδεχτώ και να το
αποδεχτώ.
Είναι υπέροχο και θλιβερό το πως μπορείς να αγαπάς κάποιον με όλο σου το είναι, να
τον βλέπεις και να μαλακώνει η ψυχή σου. Να σε ηρεμεί από κάθε άγχος και φόβο.
Να τον νιώθεις σπίτι. Κι όμως, να μην μπορείτε να είστε μαζί.
Είναι αυτή η μοναδική περίπτωση που υπάρχει το δεν μπορώ και έχει μεγαλύτερη
ισχύ από το δε θέλω.
Κι αυτό είναι το πιο άδικο. Να αγαπάς κάποιον που δεν μπορεί να σου δώσει αυτό
που χρειάζεσαι ή αντίστοιχα εσύ σε αυτόν. Να προσπαθείτε ξανά και ξανά, αλλά να
χάνεστε μέσα στην απόσταση, στα λόγια που δεν ειπώθηκαν, στα τραύματα που
κουβαλάτε.
Η αγάπη -δυστυχώς- δε λύνει όλα τα προβλήματα. Δεν γιατρεύει πάντα τις πληγές,
αντιθέτως κάποιες φορές ανοίγει μεγαλύτερες. Δεν σας κάνει πάντα συμβατούς. Κι
όσο κι αν πονάει, καμιά φορά χρειάζεται να απομακρυνθείς από αυτόν που αγαπάς.
Όχι επειδή σταμάτησες να νιώθεις, αλλά επειδή άρχισες να καταλαβαίνεις.
Φυσικά πονάς. Γίνεται να μην πονάς όταν είσαι μακριά από αυτόν που αγαπάς;
Όμως, η ύπαρξη της αντίληψης σε βοηθάει με τον καιρό να καταλάβεις πως κάποιες
σχέσεις για να αντέξουν στις «λακκούβες» της ζωής, δεν φτάνει μόνο να αγαπιέστε,
Κι ας είναι έως θανάτου.
Η αγάπη; Η αγάπη φυσικά υπάρχει. Ίσως να υπάρχει για πάντα. Αλλά κάποιες φορές,
απλώς… δεν είναι αρκετή για να σας κρατήσει μαζί.
