Γράφει η Ράνια Σταθάκη
Ήταν εκεί.
Όχι απλώς παρούσα. Δοσμένη.
Σε κοίταζε σαν να είσαι κόσμος ολόκληρος, κι εσύ δεν είχες μάτια παρά μόνο για τον εαυτό σου.
Σου χάρισε την ησυχία της, τα όριά της, τις λέξεις που δεν έλεγε ποτέ σε κανέναν.
Κι εσύ το μόνο που ήξερες να κάνεις, ήταν να τη δοκιμάζεις.
Να μετράς την υπομονή της.
Να παίζεις με τη σιωπή της.
Να τραβάς το σκοινί της αγάπης της μέχρι να κοπεί.
Κι όταν κόπηκε;
Έμεινες να λες πως δεν ήταν αρκετή.
Πως δεν άντεξε.
Πως δεν σ’ αγάπησε όπως ήθελες.
Μα η αλήθεια είναι άλλη.
Σ’ αγάπησε όπως δεν θα σε ξαναγαπήσει ποτέ κανείς.
Με δόσιμο. Με λύγισμα. Με πίστη.
Ήταν η αγάπη που όλοι ψάχνουν.
Εσύ όμως την είχες. Και τη γκρέμισες. Μόνος σου.
Με αδιαφορία. Με εγωισμό. Με λόγια κοφτερά και σιωπές τιμωρητικές.
Τώρα την κοιτάς από μακριά.
Δεν μιλάτε πια.
Δεν γελάτε πια.
Δεν ανήκεις πια εκεί.
Όχι γιατί σε άφησε.
Αλλά γιατί δεν μπόρεσες να μείνεις εκεί που υπήρχε αλήθεια.
Δεν την έχασες.
Τη διέλυσες.
Και αυτό είναι που θα σε στοιχειώνει για πάντα.
