Γράφει η Νεφέλη
Ένα μήνυμα σου στο κινητό ήρθε σε ανύποπτη στιγμή. Είχα μήνες να σε δω και να σε ακούσω. Σαν να μην υπήρξαμε πότε εμείς οι δυο.
Και ξαφνικά διαβάζω στα μηνύματα μου «μου λείπεις».
Σάστισα. Έμεινα αποσβολωμένη να κοιτώ την οθόνη του κινητού. Επιβεβαίωσα ότι όντως ήσουν εσύ και δεν με γελούσαν τα μάτια μου.
Ταράχθηκα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά και η αναπνοή έβγαινε κοφτή.
Μετά όταν συνειδητοποίησα πως «ναι» εσύ ήσουν αυτός, χάρηκα. Ένας ασυναίσθητος αναστεναγμός με έπνιξε.
Διάβαζα και ξανά διάβαζα το «μου λείπεις» που μου έστειλες.
Ήσουν εκεί, το λαμπάκι ήταν φωτισμένο, ένδειξη πως είσαι ενεργός και ξέρω πως περίμενες να σου απαντήσω.
Με μια σου μόνο λέξη κατόρθωσες να με κάνεις άνω – κάτω.
Αφού η καρδιά έκανε τα δικά της, ήρθε και η σειρά της φωνής της λογικής.
«Σύνελθε» μου φώναξε, « συγκεντρώσου» τι πας να κάνεις. Κι αμέσως το χέρι που ήταν έτοιμο να απαντήσει έφυγε από το πληκτρολόγιο .
Τον ενθουσιασμό, διαδέχθηκε ο θυμός. Θυμήθηκα πολλά και όσο θυμόμουν, τόσο θύμωνα και πιο πολύ.
Με ποιο δικαίωμα μου στέλνεις μήνυμα μετά από τόσους μήνες χωρισμού και μου λες ότι σου λείπω;
Πώς τολμάς να εισβάλεις στη ζωή μου απρόσκλητος;
Τι κρίμα, τι απογοήτευση, δυστυχώς δεν άλλαξες καθόλου. Παρέμεινες ίδιος. Όπως σε ήξερα. Εγωκεντρικός και εγωπαθής. Ζεις στον δικό σου κόσμο και νομίζεις ότι όλα κινούνται γύρω από εσένα.
Το λαμπάκι στα μηνύματα παρέμενε αναμμένο. Περίμενες την απάντηση.
Μια απάντηση όμως που δεν πήρες ποτέ.