Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Είχα καταφέρει να σε ξεχάσω. Να προσποιούμαι έστω πως δεν θυμάμαι. Να λέω ψέματα στον εαυτό μου πως το παρακάτω ήταν πια το μόνο που μου άξιζε.
Μια τυχαία παρέα, σε ένα μέρος χιλιόμετρα μακριά σου, κι εκείνη η ερώτηση τόσο αθώα ειπωμένη.
“Τι κάνει ρε συ; Την έχω χάσει τελείως!”
Καλύτερα ένα χαστούκι παρά αυτή η ερώτηση.
Πώς να πω πως δεν ξέρω τι κάνεις; Πώς να πω πως δεν ξέρω πώς περνάς; Πώς να πω πως σε βλέπω μόνο στα social media και δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε λέξεις τυπικές εδώ και μήνες;
Μαχαιριά στην καρδιά κάθε λέξη. Μαχαιριά στην καρδιά κάθε στιγμή που γύρισε στο μυαλό μου.
“Καλά είναι, μια χαρά”, απάντησα απότομα κι άλλαξα κουβέντα.
Κι ας ξέρω πως είναι ένα ψέμα η απάντηση αυτή. Βλέπεις, όσο κι αν προσποιηθείς για τους πολλούς, εγώ ξέρω πως δεν είσαι καλά. Εγώ σε βλέπω να θαμπώνεις μέρα με τη μέρα. Βλέπω πως κομμάτια σου ξεχνιούνται σιγά σιγά αφημένα από δω κι από εκεί. Σκορπίζονται. Σκορπίζεσαι.
Κι ας ξέρω. Κι ας κάνω πως δεν ξέρω.
Δεν άντεξα και σου έστειλα εκείνη τη λέξη τη δικιά μας. Εκείνη που κήρυσσε πάντα την ανακωχή μεταξύ μας. Κι ας μην περίμενα απάντηση.
“Κοριτσάκι..;”
Απάντησες.. και χαμογέλασα, μετά από μήνες.