Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Σου μίλησα ποτέ για το ακαριαίο συναίσθημα; Όχι αυτό που χτίζεται με τον καιρό, με μηνύματα, με αναλύσεις, με «να δούμε πώς θα πάει». Μιλάω για εκείνο που σε βρίσκει πριν προλάβεις να σκεφτείς. Πριν βάλεις φίλτρα. Πριν θυμηθείς τι σε πλήγωσε. Είναι στο εδώ και τώρα. Σκάει με ένα απλό «χαίρω πολύ» και σου αλλάζει τη θερμοκρασία στο σώμα.
Το ακαριαίο συναίσθημα δεν ζητά άδεια. Δεν σε ρωτά αν είσαι έτοιμος, αν έχεις κλείσει κύκλους, αν έχεις χώρο. Εμφανίζεται και απλώνεται. Σου κάθεται στο βλέμμα, στη φωνή, σε μια λεπτομέρεια που δεν θα προσέξει κανείς άλλος. Και πριν το καταλάβεις, έχει ήδη ριζώσει.
Δεν έχει λογική. Δεν έχει σχέδιο. Δεν έχει επιχειρήματα. Γι’ αυτό και τρομάζει. Γιατί δεν μπορείς να το ελέγξεις. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις. Μπορείς μόνο να το νιώσεις. Και να το κουβαλάς, ακόμη κι όταν κάνεις πως προχωράς. Ακόμη κι όταν λες ότι πέρασε. Δεν περνάει. Απλώς αλλάζει θέση μέσα σου.
Το ακαριαίο συναίσθημα δεν είναι ενθουσιασμός. Δεν είναι φαντασίωση. Είναι αναγνώριση. Σαν να βλέπεις κάτι γνώριμο σε έναν άγνωστο άνθρωπο. Σαν να σου θυμίζει ένα κομμάτι του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι έλειπε. Γι’ αυτό και δεν φεύγει ποτέ στ’ αλήθεια. Γιατί δεν ήρθε απ’ έξω. Ξεκίνησε από μέσα.
Στον έρωτα, στις σχέσεις, στη ζωή γενικά, μας έμαθαν να εμπιστευόμαστε μόνο ό,τι χτίζεται αργά. Κι όμως, μερικά από τα πιο αληθινά πράγματα συμβαίνουν ακαριαία. Χωρίς προειδοποίηση. Χωρίς εγγυήσεις. Χωρίς επιστροφή.
Κι αν ποτέ το νιώσεις, μην το μικρύνεις. Μην το λογικέψεις μέχρι να χαθεί. Γιατί το ακαριαίο συναίσθημα δεν ήρθε για να σου περάσει. Ήρθε για να σου θυμίσει πως ακόμα μπορείς να νιώθεις. Κι αν κάποτε το ακαριαίο συναίσθημα, το νιώσεις ακόμα και για κάποιον που ήξερες από καιρό.. μην το αποφύγεις! Και αυτό από μόνο του είναι έρωτας.
