Γράφει η Αριάδνη
Η αγάπη ποτέ δεν φεύγει. Δεν ξε-αγαπούν οι άνθρωποι, τό ‘παμε και το συμφωνήσαμε αυτό.
Γιατί ξε-ερωτεύονται όμως; Τι είναι αυτό που κάνουμε ή δεν κάνουμε και φεύγει ο έρωτας από γύρω μας, από μέσα μας;
Οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να διατηρήσεις έναν έρωτα.
Ή νιώθεις ή δεν νιώθεις ερωτευμένος. Δεν μπορείς να το “επεξεργαστείς” αυτό το συναίσθημα.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να πιεστείς ή να πιέσεις για να δημιουργήσεις έναν έρωτα. Αυτός προκύπτει από μόνος του. Αν είσαι τυχερός όμως και σου προκύψει ένας αμοιβαίος έρωτας, ποιος ακριβώς είναι αυτός ο “μηχανισμός” που λειτουργεί εντός σου, εκούσια ή ακούσια, και σταδιακά σταματάς να “ταΐζεις” αυτό το συναίσθημα με αποτέλεσμα να το εξαφανίσεις;
Ε, δεν γίνεται να είσαι και ερωτευμένος με έναν άνθρωπο για μια ζωή, θα μου πεις. Κάποια στιγμή έρχεται η συνήθεια, η απομυθοποίηση. Κάτι οι υποχρεώσεις της ζωής, κάτι τα ελαττώματα του άλλου που κάνουν εντυπωσιακή είσοδο, κάτι η σιγουριά ότι είναι δικός σου, φεύγει ο έρωτας και μένει η αγάπη, το νοιάξιμο.
Και αυτός ακριβώς είναι ο σύνθετος “μηχανισμός” που εξαφανίζει τον έρωτα. Αυτές οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις σου είναι που τον κάνουν να σου κουνήσει το μαντήλι.
Γιατί κατ’ αρχάς, αν κάτι δεν το πιστεύεις, το σίγουρο είναι ότι δεν θα συμβεί. Ξέρω ότι δεν εξαρτάται μόνο από εσένα το να μείνει ζωντανός ένας έρωτας για μια ζωή, αλλά τώρα μιλάμε για σένα, για το τι κάνεις εσύ, για το τι θέλεις εσύ, για το τι προσπαθείς εσύ.
Για το τι προσπαθείς, ναι. Γιατί χρειάζεται προσπάθεια για να κάνεις focus στα θετικά του άλλου και όχι στα αρνητικά. Βλέπεις στην αρχή του έρωτα που είσαι και κάργα ενθουσιασμένος, αυτό γίνεται αυτομάτως. Δεν είναι ο άλλος τέλειος, απλά εσύ εστιάζεις στα θετικά του και παραβλέπεις τα αρνητικά του γιατί αυτό θέλεις να κάνεις. Όσο περνάει ο καιρός όμως και γνωρίζεις καλύτερα τον άλλον, χρειάζεται προσπάθεια για να μπορέσεις να τον αποδεχτείς όπως είναι και όχι όπως εσύ θα ήθελες να είναι.
Από την άλλη, το να μην τον θεωρήσεις ποτέ δεδομένο, χρειάζεται απλώς κοινή λογική. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν είναι δεδομένος. Κανένας άνθρωπος δεν είναι κτήμα σου. Κι όταν εσύ ξεχνάς το πόσο ξεχωριστός και ιδιαίτερος είναι, ο μέχρι πρότινος έρωτάς σου, και αρχίζεις να του φέρεσαι σαν να είναι κάτι συνηθισμένο, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα σε αντιμετωπίζει κι εκείνος με τον ίδιο τρόπο και στην χειρότερη θα σηκωθεί και θα φύγει, απλά πράγματα είναι.
Όσο δε για τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις της ζωής, για να μπορέσεις να κρατήσεις έναν έρωτα ζωντανό και να μην γίνει θυσία στην καθημερινότητα, θα πρέπει να είναι στα ζητούμενά σου. Θα πρέπει να θέλεις και να ψάχνεις αυτό το συναίσθημα κάθε μέρα. Να το ‘’ποτίζεις’’ με βλέμματα, να το “ταΐζεις” με γλυκόλογα, να το θεριεύεις με αγγίγματα για να μην μαραίνεται, να μην ατροφεί, να μην πεθαίνει.
Κι αν εσύ σκέφτεσαι, νιώθεις και λειτουργείς με αυτόν τον τρόπο και είσαι τυχερός να βρεις ακόμη έναν τρελό ρομαντικό πεισματάρη, τότε θα μπορέσετε να αποδείξετε περίτρανα ότι, κάποιοι άνθρωποι, κάλλιστα μπορούν να μην ξε-ερωτεύονται κιόλας!