Γράφει η Μόνια Μακρή
Κάποτε χάζευα στο κενό ακούγοντας λόγια γλυκά και υποσχέσεις. Και μετά περπατούσα και χαμογελούσα αναπαράγοντας στο μυαλουδάκι μου κάθε ρομαντική ατάκα. Δεν το κρύβω.
Τώρα τα ακούω και φεύγω τρέχοντας!
Όποιος έχει καεί στον χυλό, φυσά και το γιαούρτι δε λένε;
Μα είναι τόσο δύσκολο να δείξεις με τις πράξεις σου ότι τα λόγια δεν είναι μόνο λέξεις;
Πόσο δύσκολο είναι ;
Δε λέω, η ντομπροσύνη δεν πρέπει να είναι αποκλειστικό προνόμιο των αντρών. Αλλά πώς να το κάνουμε ρε γαμώτο, άλλη χάρη έχει όταν σταράτες κουβέντες βγαίνουν από παντελονάτα στόματα!
Πράξεις που βάζουν τη σφραγίδα σε κάθε λέξη και υπόσχεση.
Πράξεις που θυμίζουν πως για να βιώσεις ανθρώπινες σχέσεις βουτηγμένες στην αλήθεια , δε χρειάζεται να ξεχυθείς στα δρομάκια κάποιας παραμυθούπολης.
Κι αυτή η συγγνώμη ρε γαμώτο, έγινε λέξη πια φθηνή. Λέξη που εύκολα ξεστομίζεις και θαρρείς πως έχει μορφή σφουγγαριού που σβήνει μονομιάς κάθε μαύρο σημάδι στον λευκό πίνακα της ζωής.
Και από την άλλη, ένας εγωισμός που κατακεραυνώνει ότι περνά στο διάβα του.
Ένα “Αντε γεια” σαν εύκολη λύση και το αγκάθι μένει για πάντα στην ψυχή.
Και όλα τα ανείπωτα.. γίνονται πληγή. Και η μια πληγή αγκαλιάζει την άλλη.
Μέχρι που γίνεται λυγμός και λέξεις πια το δάκρυ.
Και ερχόμαστε σε έναν κοινό παρανομαστή που μιλούμε για χαμένες αγάπες. Για έρωτες ναυαγούς. Για φιλίες σαν γυαλί ραγισμένες.
Μιλούμε για σχέσεις. Για ανθρώπινες σχέσεις ρε γαμώτο! Και στεκόμαστε αντίκρυ τους, ως κριτές των πάντων. Ως τιμωροί. Αντί να απλώσουμε το χέρι.. να ανοίξουμε το μυαλό και την καρδιά μας και να γίνουμε άνθρωποι.
Να συγχωρούμε, να συμπαραστεκόμαστε, να μάθουμε να ακούμε, να αισθανόμαστε, να κοπιάζουμε για μια σχέση.
Τα θέλουμε όλα στο πιάτο και με ωραία και κομψή παρουσίαση. Και αν βρεθεί μπροστά μας ένα πιάτο με άτσαλες και ατίθασες πινελιές, του δίνουμε μια και το σπάμε στον τοίχο.
Και έρχεται μια μοναξιά κρύα σαν τη σιωπή. Αφόρητη σαν απεριποίητο τραύμα. Και όσο κι αν θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, αυτό είναι αδύνατο.
Οπότε είναι στο χέρι σου. Ή να συμφιλιωθείς με τη μοναξιά σου ή να κάνεις όλα όσα φοβάσαι. Αγάπησε! Αγάπησε δυνατά! Και ζήσε! Μ’ακούς; Ζήσε! Σαν μπαταρία φόρτισε νου και καρδιά και χάρισε στους γύρω σου την πιο όμορφη και αληθινή εκδοχή σου!