Έχεις δει σιωπές να ξεσκίζουν την σάρκα;
Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Έχεις δει σιωπές να ξεσκίζουν ηδονικά την σάρκα σου;
Έχεις δει πώς ο πόνος μετατρέπει τα γέλια, την χαρά της καρδιάς σε ένα κομμάτι πάγο, έτοιμο να καρφωθεί στα εσώψυχά σου ουρλιάζοντας για λίγη ακόμη χαρά;
Έχεις νιώσει την σκέψη σου να θέλει να παγώσει τον χρόνο, τότε που η καρδιά ζούσε μονάχα για την πληρότητα; Τότε που η χαρά άστραφτε το χαμόγελό σου, τα μάτια σου καθρέπτιζαν ελπίδα, πάθος;
Ο θάνατος της ζωής σου είναι χειρότερος από τον πραγματικό θάνατο.
Ο θάνατος της απώλειας της πραγματικής, της καθάριας αγάπης, είναι ένας αβάσταχτος θρήνος, ένα απαρηγόρητο κλάμα που δεν λέει να βγει από τα σωθικά σου, δεν λέει να βγει σε κραυγές, παρά μονάχα ριζώνει μέσα σου και σε πνίγει βασανιστικά.
Ποιος άραγε να μου βρει την χαμένη καθάρια στιγμή; Και ποιος να μου την φέρει;
Ποιος την αναζητεί και ποιος θέλει με τιμή να την χαρίσει;
Λίγο ακόμα έμεινε καρδιά μου.
Ανάσταση ή θάνατος, εκείνος θα αποφασίσει. Εκείνος έχει την μοίρα σου στα χέρια του.
Παραδομένη ψυχή εσύ, να ελπίζεις για ένα κομμάτι ευτυχίας ξανά.
Και ξανά και ξανά και παντοτινά.