Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Μπαλόνια και καρφίτσες. Αυτό είναι οι άνθρωποι. Αέρινοι, ελεύθεροι, συναισθήματα γεμάτοι, πολύχρωμοι, φωτεινοί, θαρραλέοι. Εγωιστές, αλαζονικοί, ύπουλοι, εκδικητικοί, δειλοί.
Θανάσιμος εχθρός οι καρφίτσες. Αρνούνται να συμφιλιωθούν με τα μπαλόνια. Ίσως τα ζηλεύουν που μοιάζουν άπιαστα, φευγαλέα. Ξέρουν βέβαια πως αν τα πετύχουν σε απόσταση αναπνοής, δεν έχει γυρισμό. Θα είναι νικητές. Θα τα έχουν καταφέρει. Τα πολύχρωμα μπαλόνια θα είναι πλέον άχρωμα, νεκρά. Ούτε κόκκινα, ούτε κίτρινα. Μαύρα.
Είναι λες και έχουν ορκιστεί αιώνια έχθρα. Ένα πράγμα όμως δεν ξέρουν. Τα μπαλόνια θα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Έχουν το θάρρος να πετάξουν, να γεμίσουν το κόσμο χρώματα, να μοιράσουν χαρά, να φωτίσουν πρόσωπα που τα βλέπουν στο πέρασμα τους. Θέλει τόλμη να είσαι πολύχρωμο μπαλόνι σε ένα κόσμο που υποφέρει από αχρωματοψία. Τολμάνε να είναι φωτεινά γνωρίζοντας πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκοτεινιάσει η ύπαρξη τους. Να μηδενιστεί.
Γι’ αυτό τον λόγο μένουν όσο πιο μακριά μπορούν. Δεν θέλουν να έχουν πάρε δώσε με αυτά τα αιχμηρά, άσχημα αντικείμενα. Κάποιες φορές τα καταφέρνουν, άλλες πάλι όχι. Βλέπετε, οι καρφίτσες είναι πονηρές και ύπουλες. Αφήνουν τις φουσκωτές πανδαισίες χρωμάτων να περνούν ξυστά από δίπλα τους. Φοράνε τα καλά τους, παραπλανούν. Αν είναι τυχερό το μπαλόνι θα φύγει με λίγες γρατσουνιές. Αλλιώς…
Οι καρφίτσες καραδοκούν σε κάθε γωνιά. Θα είναι όμως πάντα ένα βήμα πίσω. Δεν θα έχουν δει ποτέ τον κόσμο να γελάει εξαιτίας τους, δεν θα φωτιστεί κανένα πρόσωπο στο διάβα τους. Και τους τη σπάει που μένουν πάντα μόνοι. Γι’ αυτό θέλουν να σκοτώσουν τα μπαλόνια. Δεν αντέχουν τα χρώματα τους, τους αηδιάζουν. Μαύρες ψυχές, κακία γεμάτες που θέλουν να βρωμίσουν ό,τι αγγίζουν. Καρφίτσες είναι. Τρυπάνε, πληγώνουν, φθείρουν.
Σε αυτό το κόσμο πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι – μπαλόνια. Και όσο υπάρχουν αυτοί, θα υπάρχουν και οι άνθρωποι – καρφίτσες. Με ποιο θα τα βάζουν οι καρφίτσες άμα πάψουν να υπάρχουν τα μπαλόνια; Τρέφονται, εξαρτώνται από αυτά. Οι καρφίτσες θα πεθάνουν χωρίς τα πολύχρωμα μπαλόνια. Ποιον θα πληγώνουν μετά; Ποιον θα τρυπάνε;
Θυμάστε όταν ήμασταν παιδιά πόσο μας ενθουσίαζαν τα μπαλόνια και πόσο μας τρόμαζαν οι καρφίτσες; Κάτι ξέραμε. Προαίσθημα, ένστικτο που έγινε η πιο ζοφερή πραγματικότητα.
Καλωσορίσατε σε αυτό τον μουντό και άχρωμο κόσμο! Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Οι κατηγορίες είναι και θα είναι δύο. Βλέμματα δειλά, σκοτεινά, αδειανά. Βλέμματα καθαρά, φωτεινά, συναισθήματα γεμάτα που το έχουν βάλει πείσμα να χρωματίσουν, να ζωντανέψουν, να ευτυχίσουν, να επαναστατήσουν κόντρα στις καταραμένες υπάρξεις. Γιατί ναι μεν είμαστε μπαλόνια γεμάτα συναισθήματα σε ένα κόσμο γεμάτο καρφίτσες αλλά αυτό δεν θα μας σταματήσει.
Πάντα θα μας τρυπάνε, να μας πληγώνουν, να μας διαλύουν. Το θέμα είναι να μη το βάζουμε κάτω. Γιατί είμαστε πολύχρωμοι άνθρωποι. Και έτσι θα παραμείνουμε, όσο ζοφερός και αν φαντάζει ο κόσμος γύρω μας και κάποτε εντός μας.