Να τον τιμάς το χωρισμό σου, με θάρρος και αλήθεια.

Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου

Να τον τιμάς τον χωρισμό σου. Να τον τιμάς και να τον σέβεσαι.
Να μην κρύβεσαι πίσω από ένα κινητό. Να μην βολεύεσαι σε χιλιοειπωμένες δικαιολογίες.
Να βρίσκεις το θάρρος να λες ” δε σε αγαπώ πια”, όπως το έβρισκες και τότε, που έλεγες “σ ‘αγαπώ”. Δε σε κάνει περισσότερο μαλάκα, η παραδοχή.
Μαλάκα σε κάνουν τα μεγάλα λόγια, που με ευκολία ξεστόμιζες, ενώ δεν τα πίστευες και οι υποσχέσεις που δεν κράτησες. Κι αφού τη σχέση σου ποτέ σου δεν την τίμησες, τίμα τουλάχιστον τον χωρισμό σου. Ο άνθρωπος, που τώρα αγνοείς με τόση σκληρότητα, είναι εκείνος ο άνθρωπος που μέχρι πριν λίγο καιρό μοιραζόσουν μαζί του τον ίδιο καφέ, το ίδιο κρεβάτι, το ίδιο χαμόγελο.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος, που ήταν πάντα. Εκεί. Δίπλα σου. Κι αν τώρα τον βλέπεις να λυγίζει και να κλαίει, να είσαι σίγουρος πως ούτε το δήθεν ενδιαφέρον σου χρειάζεται, ούτε φυσικά τον οίκτο σου. Να είσαι σίγουρος, πως τώρα πια δε θέλει κάτι από σένα.
Γιατί αυτά που του παίρνεις τώρα πίσω, καμία ηλίθια συγγνώμη δε θα του τα επιστρέψει. Γι’ αυτό, φύγε. Φύγε, όμως, κοιτώντας τον στα μάτια. Κοίταξέ τον στα μάτια για τελευταία φορά, αν έχεις τα κότσια. Κοίταξέ τον με αλήθεια, έστω και τώρα. Τώρα που τελείωσαν όλα…