Ώρα για πρωινό και όνειρα..
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Μυρίζει γιασεμί και βροχή. Με τα μάτια κλειστά απολαμβάνω την μυρωδιά και αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομαι στην αγκαλιά σου! Αχ πόσο μου είχε λείψει αυτή η αγκαλιά! Η χθεσινή νύχτα ήταν το ουράνιο τόξο μετά από μια ανοιξιάτικη μπόρα!
Τραβάς την κουβέρτα πάνω μας και μου δίνεις ένα φιλί. Ένα κύμα δροσιάς μπαίνει από την ξεχασμένη ανοιχτή μπαλκονόπορτα! Οι αναμνήσεις ξεφυτρώνουν μια μια στο μυαλό μου! Οι αναμνήσεις από τον δύσκολο χειμώνα που πέρασε. Λες και σταμάτησε ο χρόνος σε κείνη την μέρα του Νοέμβρη που με άφησες και έφυγες!
« Βαλτώσαμε και χρειαζόμαστε χρόνο για τους εαυτούς μας», είπες και εξαφανίστηκες.
Έτσι απλά. Αποφάσισες μονός, ανακοίνωσες μόνος και έφυγες!
Εγώ τα πάγωσα όλα από τότε. Σαν να ήταν συνεννοημενα όλα μέσα στο σπίτι σταμάτησαν να λειτουργούν. Η καφετιέρα χάλασε, η αγαπημένη μου κούπα έγινε θρύψαλα, το καζανάκι βούλωσε και το ροζ ρολόι με τις χρυσές πεταλούδες που μου πήρες δώρο σταμάτησε να λειτουργεί.
Δε το έβγαλα όμως από το χέρι μου και ας έδειχνε συνέχεια δέκα και δέκα. Μια δύναμη μέσα μου με έπειθε ότι θα γυρίσεις. Θα γυρίσεις και θα φέρεις μαζί σου την ζωή. Θα μου δώσεις ξανά το φως και τη ελευθερία να απολαμβάνω τις στιγμές! Γιατί χωρίς εσένα ήμουν φυλακισμένη στα ίδια μου τα συναισθήματα, τίποτα δεν έφτανε μέχρι την ψυχή μου!
Ένα χάδι σου στα μαλλιά μου με επαναφέρει στο τώρα. Στο τώρα και στο ξανά μαζί!
-Τι ώρα είναι; με ρωτάς.
Ασυναίσθητα κοιτάζω το ρολόι στο χέρι μου. Ναι, δουλεύει και αυτό. Μπορεί η ώρα να μην είναι σωστή αλλά οι δείκτες γυρνάνε. Όπως και η ζωή μας, μπορεί να σταμάτησε για λίγο αλλά τώρα συνεχίζεται.
-Ώρα για πρωινό και όνειρα, σου απαντώ και σε φιλώ.
Η μέρα είναι ξανά πανέμορφη μετά από πολύ καιρό.
Ο ουρανός είναι γεμάτος σύννεφα αλλά εγώ βλέπω τον ήλιο, ένα μεγάλο φωτεινό και ζεστό ήλιο.