Όχι ρε, δεν θέλω πια να σε κάνω να γελάς.

Γράφει η Μαρία Κυπραίου

Όχι ρε, δεν θέλω να σε κάνω να γελάς. Τι είμαι, κλόουν; Δεν σου έφτασαν τόσα χρόνια; Με έκανες σκουπίδι, με έριξες στο βούρκο και το μόνο που έκανες ήταν να με εκμεταλλεύεσαι. Δεν ήσουν άξιος να με κρατήσεις, αλλά έμεινα. Δεν έχεις ιδέα τι υπέμεινα για να νιώθεις εσύ καλά. Δεν έχεις ιδέα τι έκανα στην ψυχή μου για να είσαι εσύ χαρούμενος.

Και τελικά, πού είναι το ευχαριστώ ρε άχρηστε; Πού είναι ένα τυπικό ευχαριστώ για όσα έκανα για εσένα; Στα τσακίδια να πας και να μην ξαναγυρίσεις. Μου έφαγες την ψυχή και μου ταρακούνησες το κορμί. Δεν είναι έτσι ο έρωτας ούτε η αγάπη. Θέλω πια να κάνω εμένα να γελάω. Θέλω να γελάω όπως πριν εμφανιστείς στη ζωή μου.

Θέλω έναν άνθρωπο να με κάνει να γελάω, όχι να γελάει εκείνος με τα χάλια μου. Αντίο και στον αγύριστο. Εύχομαι να μη βρεθεί καμία κακομοίρα στο δρόμο σου και τη διαλύσεις όπως εμένα. Εύχομαι να βρεις μια γυναίκα στη ζωή σου να σε διαλύσει και να μην ξέρεις από πού σου ήρθε. Γελοίε!