Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Δεν είναι τα λόγια σου που με τρομάζουν.
Είναι η σιωπή σου.
Εκείνες οι μικρές, ύποπτες παύσεις ανάμεσα στις λέξεις. Εκείνα τα βλέμματα που κρατάνε παραπάνω. Εκείνες οι ανάσες που βαραίνουν τον αέρα.
Γιατί όταν μιλάς, ξέρω πού βρίσκομαι.
Μπορώ να ακολουθήσω, να προβλέψω, να διαχειριστώ.
Αλλά όταν σωπαίνεις… κάτι αλλάζει.
Η σιωπή σου δεν είναι ποτέ κενή. Είναι πυκνή. Είναι σαν δωμάτιο σκοτεινό που ξέρω ότι έχει μέσα φωτιά, απλώς δεν τη βλέπω ακόμα.
Κι αυτή η φωτιά, δεν ξέρω αν θα με κάψει… ή αν θα με λυτρώσει.
Όταν σωπαίνεις, νιώθω ότι μέσα σου κρατάς όλα όσα δεν ειπώθηκαν.
Εκείνα που δεν χωρούσαν στις στιγμές μας.
Εκείνα που θα μπορούσαν να γκρεμίσουν τα πάντα ή να χτίσουν κάτι αληθινό.
Δεν ξέρω ποιο από τα δύο φοβάμαι περισσότερο.
Γιατί στην τελική, οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που λένε πολλά.
Είναι αυτοί που κοιτάνε λίγο πιο βαθιά.
Που ακουμπάνε χωρίς να αγγίζουν.
Που σωπαίνουν… και μέσα τους σείεται ένας ολόκληρος κόσμος.
Κι εσύ…
όταν σωπαίνεις, μοιάζεις πιο αληθινός.
Πιο απρόβλεπτος.
Πιο επικίνδυνος.
Και πιο εσύ.
