Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Γιατί εκείνα τα πρωινά που ξυπνάω δίπλα σου και με παίρνεις αγκαλιά, τότε καταλαβαίνω πως δεν μου λείπει τίποτα. Από την πρώτη στιγμή που σε είδα, κατάλαβα πόσο διαφορετικός είσαι. Πόσο απέχεις από τη φθορά αυτού του κόσμου. Ενώ όλοι σκέφτονταν πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος, εσύ πάντα σκεφτόσουν πώς θα έπρεπε να είναι ο εαυτός σου.
Από τότε, οι νύχτες χωρίς εσένα είναι απλώς νύχτες που δεν ξημέρωσαν ποτέ.
Αγάπησα κάθε στόμα που φίλησα, γιατί με οδήγησε στο δικό σου. Έμαθα πως ο καθένας επιλέγει τη θέση που θέλει να έχει στη ζωή μου και δεν την καθορίζω εγώ. Ήθελες να μάθεις για το παρελθόν μου, όχι για να με κρίνεις.
Μόνο και μόνο για να καταλάβεις πώς γίνεται να μην με αγάπησαν όσο έπρεπε. Μου είπες πως αυτός είναι ο δρόμος. “Ούτε εύκολος, ούτε δύσκολος. Απλώς μοναδικός…”
Και σε ακολούθησα.