Όσο εσύ δεν μπορούσες, δεν άντεχες ή δεν προλάβαινες..

Γράφει ο Nickolas M.

«Δεν μπορώ».
«Δεν αντέχω».
«Δεν προλαβαίνω».
Ωραία λοιπόν. Ας πάρουμε τη ζυγαριά να ζυγίσουμε πάλι. Κάποιοι είμαστε ευνοημένοι και κάποιους σας μούτζωσε ο Θεός. Κάποιοι μεγαλώσαμε στα πούπουλα και κάποιοι κοιμόσασταν στο τσιμέντο. Κάποιοι είχαμε ροδοπέταλα στρωμένα στο δρόμο μας και κάποιοι αγκάθια και κοτρόνες. Τέλεια!

Και; Ρωτάω και αναμένω μια απάντηση. Παρακαλώ όμως με στοιχεία και επιχειρήματα κι όχι με γενικόλογες εντυπώσεις. Οι εντυπώσεις δεν ήταν κι ούτε θα γίνουν ποτέ επιχειρήματα. Ναι σόρρυ κιόλας, τυγχάνει να μας αρέσουν πιο πολύ τα μαθηματικά και λιγότερο η φιλολογία. Και ξέρεις γιατί;

Τα μαθηματικά είναι τετράγωνα και σκληρά. Σαν τα αγκονάρια που λες ότι ήταν στρωμένα στο δρόμο σου και σε πλήγωναν. Δεν λένε ψέματα ούτε χαϊδεύουν αυτιά. 1+1 = 2. Ούτε 1,9 ούτε 2,1. 2 στρογγυλά. Καθαρά, σκληρά και αμετακίνητα. Σκληρά και τετράγωνα όπως τα βρήκαμε κι εμείς οι «ευνοημένοι». Μόνο που όταν βρήκαμε εμείς οι «ευνοημένοι» τα σκληρά και τετράγωνα ξέρεις τί κάναμε;

Πήραμε καλέμι και σφυρί κι αρχίσαμε το πελέκημα. Μαζί με τα αγκονάρια πελεκούσαμε και τα χέρια μας, βέβαια. Κι όταν τα αγκονάρια στρογγύλεψαν τελικά, τόσο ώστε να μη μας πληγώνουν, έλειπαν κομμάτια μας. Κομμάτια από τα χέρια, τα πόδια, το σώμα, εντέλει κι από τη ψυχή μας. Και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα για αυτό. Γιατί από το να διαφημίζουμε τη μιζέρια μας και την «άπονη ζωή που μας πέταξε στου δρόμου την άκρη», είπαμε να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να δουλέψουμε.

Σιωπηλά και δημιουργικά. Έστω και με προσωπικό κόστος. Όλα σ’ αυτή τη ζωή εν τέλει έχουν κόστος, δεν είμαστε εμείς οι εξαίρεση, ούτε και απαιτήσαμε ποτέ να γίνουμε, ούτε ζητήσαμε ποτέ τον λόγο γιατί δεν γίναμε.
Όσο λοιπόν εσύ, δεν προλάβαινες, δεν μπορούσες, δεν άντεχες, κάποιοι προλάβαιναν, μπορούσαν και άντεχαν. Κι άλλο. Και μετά κι άλλο. Και μετά ΚΙ ΑΛΛΟ.

Και πιο πολύ κάθε φορά, για να καλύψουν τα δικά σου «δε μπορώ» και τα «δεν αντέχω». Βλέπεις, κάποιοι έστυψαν το μυαλό τους για να κατεβάσουν ιδέες, εξάντλησαν την εφευρετικότητά τους για να δημιουργήσουν χρόνο ειδικά για σένα, έκαναν τις απίστευτες υπερβάσεις που ποτέ δεν έμαθες, ακριβώς γιατί σιχαίνονται να το κάνουν θέμα, για να μπορούν να είναι μαζί σου, να σε στηρίζουν, να στα κάνουν όλα όσο γίνεται πιο εύκολα, ακριβώς επειδή εσύ δεν είχες ποτέ αυτή την αβάντα.

Ε μη τους γαμάς λοιπόν! Μην βάζεις συνέχεια κι άλλα εμπόδια, κι άλλες δυσκολίες, κι άλλα «δεν μπορώ» στο τραπέζι. Ξεκουνήσου λίγο από την πολυθρόνα της ανημπόριας σου, που μόνο στο μυαλό σου είναι και κάνε έστω μια υποψία προσπάθειας. Δώσε λίγο κουράγιο και σε αυτόν που θέλει με όλη του την καρδιά να βοηθήσει.

Όχι για να του πεις «μπράβο» ή «ευχαριστώ». Αυτός άλλωστε ξέρει την αξία του, δεν περιμένει ούτε από σένα ούτε από κανέναν να του το πιστώσει. Αλλά για να πάρει δύναμη, λίγη έστω, να συνεχίσει να σου προσφέρει. Να καταλάβει ότι αξίζει τον κόπο να είναι μαζί σου. Ότι δεν χρειάζεται όλα να είναι μια τιτάνια προσπάθεια, ένας καθημερινός αγώνας να σπρώχνει τον βράχο στην κορυφή χωρίς να του πέσει και να ξαναρχίσει από την αρχή.

Ειδάλλως…
Ειδάλλως, ξέρεις, κάποια στιγμή και τα σίδερα λυγίζουν. Κάποια στιγμή κι οι ακούραστοι κουράζονται. Κι οι υπομονετικοί οργίζονται. Κι η αγάπη και η στήριξη γίνονται θυμός. Κι ο θυμός γίνεται κάτι ακόμα χειρότερο. Ξενέρωμα! Κι αδιαφορία. Και μετά απλά το πρόβλημα σου, δεν θα είναι πια δικό τους.

Και το δικό τους «δε μπορώ» δεν είναι νάζι. Είναι καταδίκη.