Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Όποιος νιώσει πρώτος, χάνει
Έτσι λένε. Πως ο πρώτος που θα εκτεθεί, που δείξει, που θα παραδεχτεί, έχει ήδη χάσει το παιχνίδι.
Μα ποιο παιχνίδι; Εσύ δεν μπήκες ποτέ για να παίξεις.
Μπήκες για να νιώσεις. Να ζήσεις χωρίς να μετράς ανάσες, μηνύματα, “ίσως” και “θα δούμε”.
Κι αυτό ήταν πάντα το λάθος σου.
Ότι έμπαινες ολόκληρος. Χωρίς κράνος, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, χωρίς σχέδιο διαφυγής.
Έλεγες «είμαι εδώ» και το εννοούσες.
Αγκαλιαζες, όχι για να κερδίσεις κάτι, αλλά γιατί δεν άντεχες να κρατήσεις άλλο μέσα σου ό,τι ένιωθες.
Ο κόσμος αγαπάει τους ψυχρούς.
Αυτούς που μετρούν τις λέξεις και ζυγίζουν τα συναισθήματα.
Γιατί είναι βολικοί. Δεν πληγώνονται, δεν τρέμουν, δεν ρισκάρουν.
Εσύ όμως δεν ήσουν ποτέ βολικός. Ήσουν αυτός που καιγόταν.
Που έβαζε την καρδιά του στο τραπέζι και έλεγε «πάρε».
Και ναι, σε πλήγωσαν. Σε χρησιμοποίησαν. Σε είπαν υπερβολικό, κολλημένο, ευαίσθητο.
Σε είπαν “πολύ”.
Μα δεν ήξερες να είσαι λίγο.
Δεν γεννήθηκες για να μετράς χτυποκάρδια — γεννήθηκες για να τα ζεις μέχρι τέλους.
Όποιος νιώθει πρώτος, χάνει;
Χάνει αυτός που δεν τόλμησε να νιώσει ποτέ.
Που κοιμάται ήσυχος, αλλά άδειος.
Που έμαθε να προστατεύει τον εαυτό του τόσο, που ξέχασε πώς είναι να τον ζει.
Εσύ, ακόμα κι όταν σε ισοπέδωσαν, βρήκες τη δύναμη να πεις “ξανά”.
Να ξανανοίξεις την καρδιά σου, να ξαναπιστέψεις.
Γιατί προτιμάς να αιμορραγείς από κάτι αληθινό,
παρά να ζεις ακέραιος μέσα στο ψέμα της ασφάλειας.
Κι αν χάνεις, να το κάνεις με πάθος.
Γιατί μόνο οι τολμηροί χάνουν έτσι —
με την ψυχή τους στο χέρι και τη φωτιά ακόμα αναμμένη.
