Όλοι, το απόλυτο, το αμοιβαίο, το χωρίς όρους κι όρια αναζητούμε!
Γράφει η Αριάδνη.
Πληγές, φόβοι και άμυνες, αυτά είναι τα σκοτάδια μας. Με αυτά παλεύουμε μια ζωή, αυτά προσπαθούμε να ξορκίσουμε.
Πληγές στην ψυχή μας· από αυτές που έκαναν άθελά τους οι γονείς μας γιατί δεν ήταν τέλειοι. Από αυτές που έκαναν οι φίλοι που δεν μας εκτίμησαν, οι σύντροφοι που μας πρόδωσαν.
Και οι πληγές γέννησαν φόβους. Φόβους ότι δεν αξίζουμε να μας προσέχουν, να μας αγαπάνε, να είμαστε ευτυχισμένοι. Φόβους ότι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε, να προσφέρουμε, να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους.
Και παλεύουμε. Παλεύουμε να γιατρέψουμε τις πληγές και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Παλεύουμε να ξορκίσουμε τους φόβους μας ότι είμαστε λίγοι ή ότι οι άλλοι δεν θα καταλάβουν ποτέ το πολύ μας, αυτό που με τόσο κόπο χτίσαμε.
Κι όταν χάνουμε, οι φόβοι μας γεννούν άμυνες. Άμυνες σιωπηλές με υψωμένα τείχη απροσπέλαστα. Άμυνες επιθετικές με λόγια σκληρά που κρύβουν πίκρα και παράπονο. Άμυνες για επιβίωση με τα χιλιοειπωμένα “εγώ μπορώ”, “εγώ αντέχω”, “εγώ είμαι δυνατός”.
Και περνάμε τη ζωή μας ο καθένας μόνος του. Κλεισμένοι μέσα στη φυλακή που εμείς επιλέξαμε ονομάζοντάς τη μοναχικότητα, αυτάρκεια, ελευθερία. Παραμυθιάζοντας τον εαυτό μας ότι είμαστε καλά και παραποιώντας την αλήθεια μας που μας καίει.
Γιατί η αλήθεια μας είναι κοινή και μία. Η αλήθεια μας είναι ότι θέλουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αυτό το απόλυτο που ονειρευόμασταν από παιδιά.
Την απόλυτη αποδοχή: ότι ο άλλος μας δέχεται ακριβώς όπως είμαστε με όλα τα καλά και τα στραβά μας.
Την απόλυτη ελευθερία: ότι μπορούμε επιτέλους να βγούμε από την φυλακή μας και να μοιραστούμε αυτά που κρύβουμε για χρόνια στην ψυχή και το μυαλό μας.
Το απόλυτο πάθος: ότι μπορούμε να χαριστούμε άφοβα χωρίς να θεωρηθούμε κεκτημένοι, δεδομένοι και άρα αδιάφοροι.
Το απόλυτο δόσιμο και δέσιμο με έναν άνθρωπο όπου θα κατακτηθούμε και θα κατακτήσουμε ψυχή, πνεύμα και σώμα.
Γιατί όλοι ξέρουμε πως την απόλυτη ευτυχία, θα την βρούμε μόνο μέσα σε μια αγκαλιά όπου θα μπορούμε να παραδοθούμε άνευ όρων και ορίων.