Κι εκείνη ξέρει, πως αρκεί το μυαλό της να αναζητήσει ξανά το πάθος και όλα θα ξεκινήσουν πάλι από την αρχή. Χωρίς “γιατί”, “εάν” και “επειδή”. Όλα, από την αρχή.
Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης
Την γνώρισες ποτέ;
Έκατσες να την ακούσεις;
Την κοίταξες ποτέ σου καλά πριν την χαραμίσεις;
Πριν της κάνεις δώρο χαμένα χρόνια και αδιάφορες μέρες;
Πριν σβήσεις το χαμόγελό της και την αδειάσεις;
Και όλα χάνονται σιγά σιγά.
Η μυρωδιά της όμως μένει η ίδια.
Κι ας θαμπώνει.
Κι ας ντύνεται πια στα μαύρα.
Κι ας σβήνεις τη φωτιά της από το φόβο σου να μην σε κάψει.
Ήσουν τόσο υπερόπτης που δεν κατάλαβες πως γυναίκες σαν κι αυτή, δεν έχουν φωτιά, είναι φωτιά.
Φωτιά που με ένα απαλό άγγιγμα γίνεται πυρκαγιά.
Πυρκαγιά που σε κάνει στάχτη και σε σκορπίζει στον αέρα.
Γιατί την πυρκαγιά, το πάθος και την καύλα, δεν τα έλεγξε ποτέ κανείς.
Κι εκείνη ξέρει, πως αρκεί το μυαλό της να αναζητήσει ξανά το πάθος και όλα θα ξεκινήσουν πάλι από την αρχή.
Χωρίς “γιατί”, “εάν” και “επειδή”.
Όλα, από την αρχή.