Ψυχές παγιδευμένες, σε ζωές σκηνοθετημένες..

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.

Έμαθα μέσα σε λίγο καιρό να γνωρίζω ψυχές παγιδευμένες..
Ψυχές που δεν είχαν οξυγόνο να ανασάνουν..
Αργοπέθαιναν στα θέλω τους..
Εκεί που οι δήθεν τις άφησαν μόνες τους να χαροπαλεύουν..
Κι εκείνες..
Να πνίγονται μέσα στα νεκρά ονειρά τους..
Χούφτες δάκρυα αναμνήσεων..
Και όλα αυτά γιατι..;
Γιατί..;
Θέλησαν να δώσουν την ζωή τους..
Να παραχωρήσουν όσα δεν έπρεπε..
Και έμειναν άνεργοι κομπάρσοι στην δική τους ζωή..
Μα καλά δεν τους είπε κανείς ότι οι πρωταγωνιστές και οι σκηνοθέτες παίρνουν τα εύσημα..;
Μάλλον σκηνοθέτησαν με την ψυχή τους κι έχασαν την καρδιά τους..
Έτσι είναι ο έρωτας μάτια μου..
Όταν αφεθείς θα πρέπει να ξέρεις να μοιράζεις τους ρόλους σου..
Κι Εσύ..
Απλά γίνε..
Ότι δεν έγινες ποτέ..
Πρωταγωνιστής..
Σκηνοθέτης..
Στην δική σου ζωή..
Κι Εγώ..
Όρθιος θα χειροκροτώ τα όσα δεν τόλμησες να πείς..
Σκηνοθετημένα θέλω..
Σε ένα αρρωστημένο έργο..

Προχώρα..

LoveLetters