Φεύγω, με γεμάτη την ψυχή μου από στιγμές..

Γράφει η Χρυστάλλα Σωτηρίου

Οι διαδρομές μιας ολόκληρης ζωής μαζί σου δε διαγράφονται έτσι απλά. Τα μονοπάτια που περπατήσαμε μαζί έγιναν πετρόχτιστα σοκάκια, δρόμοι υπεραστικοί, μονόδρομοι κι αδιέξοδα μαζί. Ένας τρελός χάρτης μέσα στην καρδιά μου με οδηγεί στη ζωή. Άλλοτε με πάει κατευθείαν στον προορισμό, μα τις περισσότερες φορές με παιδεύει. “Ο προορισμός σας βρίσκεται στ’ αριστερά”, μου ανακοινώνει με σιγουριά κι εγώ κοιτώ αριστερά και βλέπω πέτρες, σίδερα και χώμα.

Κατεδαφισμένος προορισμός. Και κάπου εκεί νομίζω πως πάει, χάθηκα. Τελείωσε. Εδώ είσαι. Έφτασες. Αποδέξου το και περπάτησε στα συντρίμμια που αναζήτησες. Κι ύστερα, κάτι με σπρώχνει να συνεχίσω και πάλι τη διαδρομή. Δεν μπορεί να είναι αυτό όλο κι όλο. Και παίρνω το πρώτο δρομάκι που βρίσκω μπροστά μου.

Με φλερτάρει με τον χαμηλό του φωτισμό και τη ζεστασιά που με κάνει να αισθάνομαι όταν κοιτάζω τα ξύλινα, χρωματιστά παντζούρια των σπιτιών. Περπατώ κι ακούγονται γλυκές μελωδίες απ’ τα ανοιχτά παράθυρα. Αχ! Τι όμορφα που είναι σ’ αυτό το δρομάκι! Ας ήτανε να μείνω εδώ για πάντα! Για πάντα! Μα τώρα που το σκέφτομαι το πάντα είναι πολύ. Όχι, όχι… Όχι για πάντα… Ας ήτανε να μείνω εδώ για όσο με κάνει να το νιώθω σπίτι μου.

Για όσο με αφήνει να το φαντάζομαι ιδανικό. Για όσο μπορεί να με φιλοξενήσει και μετά… Μετά ας με πετάξει έξω! Ας με σπρώξει με φόρα έξω στο πεζοδρόμιο και ας μην έχω πού να πάω. Κι ας μη μάθω ποτέ τον προορισμό. Να μείνω μόνο για λίγο. Για λίγο… Για τη στιγμή! Να τη ρίξω κι αυτήν μέσα στην κόκκινη μου τσάντα και να συνεχίσω. Να πάρω το άλλο δρομάκι πιο κει. Κι η τσάντα μου όσο θα γεμίζει στιγμές τόσο πιο ελαφριά θα γίνεται.

Θα ‘χει μέσα τις στιγμές μου. Τις πολύτιμες μου στιγμές. Αυτές που διάλεξα, αυτές που περίμενα καιρό να έρθουν, αυτές που δεν περίμενα ποτέ πως θα ερχόντουσαν. Όλες! Και θα τις κρατώ με προσοχή. Να μην τις λησμονήσω σε κανένα ξύλινο παγκάκι ή σε κανένα σκοτεινό κι απόμερο πάρκο. Και θα τις αγαπώ.

Μαζί θα συνεχίζουμε να ακολουθούμε στα τυφλά τη χαρτογραφημένη μου καρδιά. Εγώ μέσα στους δρόμους.
Αντίο! Φεύγω από δω και πάλι κερδισμένη. Και πού ξέρεις; Μπορεί να ξαναπεράσω απ’ το όμορφο δρομάκι σου, αν ο τρελός μου χάρτης με οδηγήσει και πάλι προς τα κει. Φεύγω τώρα. Κόντρα στα προειδοποιητικά σήματα των δρόμων. Σε αδιέξοδα και μονοδρόμους.

Εγώ κι η αγαπημένη μου κόκκινη τσάντα στον ώμο.