Γράφει η Αριάδνη
Λατρεύω την αλήθεια όσο κι αν πονάει, όσο κι αν δεν μου αρέσει, ακόμη κι αν με κάνει κομμάτια.
Την ψάχνω πεισματικά χρόνια τώρα. Πρώτα τη δική μου, κάνοντας γενναίες βουτιές εντός μου, και μετά των ανθρώπων γύρω μου, προσπαθώντας να ακούσω πίσω από τις λέξεις και μέσα στις σιωπές τους.
Μόνο να, καμιά φορά δυσκολεύομαι να τη δω γιατί με παρασύρει εκείνο το κοριτσάκι εντός μου που ονειρεύεται, και που μου φωνάζει πως, αν πιστέψω στο όνειρο, θα έχω κάνει το πρώτο βήμα για να το ζήσω.
Γι’ αυτό και αγαπάω λίγο περισσότερο τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη να μου λένε την αλήθεια τους κατάμουτρα, όσο σκληρή κι αν είναι.
Άλλωστε εκείνη, όσα ψέματα κι αν της φορέσεις, όσο κι αν δεν τη βλέπεις, πάντα θα υφίσταται ατόφια και ακέραιη, έστω και καμουφλαρισμένη, και είναι αυτή που θα μείνει τελικά ‘’σκοτώνοντας’’ οτιδήποτε ψεύτικο.
Γιατί μόνο η αλήθεια μπορεί να σε πάει παραπέρα.
Δύσκολος ο δρόμος της, ναι. Δεν τον αντέχουν και δεν τον ακολουθούν πολλοί, λακίζουν γρήγορα.
Φαντάσου λέει να συναντήσεις έναν άνθρωπο που θα αντέξει την αλήθεια σου.
Που θα σε δεχτεί όπως ακριβώς είσαι και δεν θα θελήσει να σε φέρει στα μέτρα του.
Που θα προσπαθεί να σε καταλάβει, ακόμη κι εκείνες τις φορές που οι απόψεις σας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.
Που θα θέλεις να μοιράζεσαι μ’ αυτόν όσα δεν μπορείς με τους άλλους, γιατί ξέρεις ότι δεν θα σε κρίνει κουνώντας το δαχτυλάκι του.
Που θα μπορείς να τον πάρεις μαζί σου στα σκοτάδια σου χωρίς να το βάλει στα πόδια από την τρομάρα του.
Που δεν θα χρειάζεται να γίνεσαι κάποιος άλλος, να λες κάτι άλλο, να θέλεις ό,τι θέλει, για να τον κρατήσεις.
Που εκείνος θα μένει χωρίς να περιμένει τίποτα από εσένα, εκτός ίσως από το χαμόγελό σου που θα είναι η μεγαλύτερη ‘’ανταμοιβή’’ του!
Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, θα μου πεις.
Σκέψου όμως, το να καταφέρεις να γίνεις εσύ ένας τέτοιος άνθρωπος, δεν θα ήταν μια καλή αρχή;