Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Πονάνε οι λέξεις. Αφήνουν σημάδια στην καρδιά που καίνε. Αφήνουν αγκάθια στην ψυχή, που την αιμορραγούν και τη σκίζουν, όπως το σώμα που μεγαλώνει και γερνάει. Είναι φωτιά που καίει τα σωθικά και γίνονται ενθύμια μιας χαμένης ζωής.
Ακούγονται σαν αεροπλάνο που περνάει ραγδαία πάνω από το κεφάλι σου, κάνοντας τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο που άκουσες ποτέ. Πονάνε. Σε κάνουν να βουρκώσεις, να φουντώσεις. Ανασταίνονται. Θυμίζουν παλιούς καιρούς, αναζωπυρώνοντας κρυφά συναισθήματα. Ξεθάβουν ιστορίες χρόνων, ξεχασμένες και θαμμένες σε κάποιο παλιό σεντούκι του σπιτιού.
Σκίζουν τις στιγμές μας. Κάποιες φορές τις αφήνουν ανεκπλήρωτες, άδειες και μουντές, σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ. Είναι δύσκολες να ειπωθούν, αλλά ακόμη πιο δύσκολο είναι να γίνουν πράξη και ζωή συνάμα. Να γίνουν όνειρα και ελπίδα μαζί. Να γίνουν η αρχή και το τέλος σε μια σχέση που θα μείνει για πάντα ενωμένη και δυνατή μέσα από αυτές.
