Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που θα έπρεπε να τους απαγορευτεί εντελώς η κυκλοφορία. Άνθρωποι που ναι μεν είναι νόμιμοι, αλλά δεν είναι καθόλου αθώοι.
Που όταν σε κοιτούν μέσα στα μάτια, σε καίνε ολόκληρο, μονάχα με το βλέμμα τους.
Που όταν σε αγγίζουν, σου προκαλούν ανεπανόρθωτα και παντοτινά εγκαύματα.
Που η ανάσα τους έχει της λάβας την ορμή, κι η φωνή τους αποτεφρώνει ότι υπάρχει απέναντι τους.
Υπάρχουνε σας λέω κάποιοι άνθρωποι, που είναι άκρως επικίνδυνοι!
Που μοιάζουν ήσυχοι απ ‘ έξω, μα μέσα τους είμαι θύελλες και καταιγίδες.
Που χαμογελούν, μα μέσα τους βρυχούντε.
Που οι σκέψεις τους είναι σιωπηλες όμως ουρλιάζουν πόθους.
Άνθρωποι που δεν είναι καθόλου σαν τους άλλους.
Που είναι όντα αλλόκοτα κι ας μοιάζουν με Αγγέλους, μέσα τους ένας σατανάς τους κάνει συνέχεια υποδείξεις.
Είναι εκείνα τα ερωτικά όντα, εκείνα που γεννήθηκαν για να χαρίζουν πάθη, εκείνα που θεϊκά ασπάζονται τον έρωτα και σαν έννοια και πιο πολύ σαν πράξη.
Είναι εκείνα τα αλλιώτικα τα όντα, που είναι φτιαγμένα από τα πιο εύφλεκτα υλικά…
Το νου σου, σου λέω, μην ξεγελαστείς με δάυτους, αν την γουστάρεις την φωτιά τους, μείνε κι όμορφα κάψου, αλλιώς απομακρύνσου.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι τέρατα σωστά…
Μα για φαντάσου, να βρεθεί ένα τέτοιο στην στράτα σου ή για φαντάσου, ακόμη πιο καλά, να σμίξουν αναπάντεχα δύο τέτοια “τέρατα”!
Τότε θαρρώ η κόλαση θα μοιάζει με παιδική χαρά που παίζουν τα παιδάκια…
