Γράφει η Νατάσσα Σπύρου
Μην πατάς φρένο, είναι σπασμένο, εδώ και καιρό. Μη σου πω πως δεν υπήρχε καν και ήταν ολοφάνερο από την στιγμή που σε γνώρισα. Δεν φρενάρονται οι μεγάλοι έρωτες, αυτό θα πω σαν με ρωτήσουν. Όταν η καρδιά τρέχει με χίλια ποιος και πώς μπορεί να την σταματήσει; Η απάντηση είναι κανείς. Κανείς, όσο και αν προσπάθησε δεν τα κατάφερε. Ούτε ο ίδιος ο γκρεμός, που τόσες φορές φλερτάραμε επικίνδυνα με την άκρη του.
Όμορφο πράγμα ο έρωτας, ο αμοιβαίος, αυτός που μοιράζεται στα ίσα, που σου παίρνει το βάρος από τους ώμους στις δύσκολες στιγμές και σε κάνει να νιώθεις ανίκητος. Δύο άνθρωποι ξένοι που φτιάχτηκαν ο ένας για τον άλλο, θα καταλήξουν μαζί. Χρωστούμενα από το σύμπαν αφού και αυτό υποκλίνεται μπροστά του, μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα.
Χρώμα κόκκινο χρωματίζει τη ζωή μας, σε κάθε βήμα, σε κάθε σμίξιμο, σε κάθε τσακωμό. Δεν φρενάρεται το πάθος σου λέω, μην προσπαθήσεις καν. Δεν θα σταματήσουμε πουθενά, το βλέπεις και το βλέπω. Μόνο κράτα με να περάσουμε με πείσμα τα εμπόδια που θα βρούμε μπροστά μας. Μας απέδειξε το κάρμα πως μας θέλει παίχτες δυνατούς και μαζί.
Η μόνη επιλογή μας ήταν να το ζήσουμε, ακόμα και όταν υπήρξαν στιγμές που ο φόβος φαινόταν να μας κερδίζει. Αλλά ακόμα και αυτός κατέβασε τα όπλα του και μας έδειξε το δρόμο. ‘Ένα δρόμο που εύκολο δεν τον λες, χαραγμένο με δάκρυ, αγωνία και λαχτάρα. Δεν φρενάρονται οι μεγάλοι έρωτες γιατί ξεκινούν από την καρδιά και πάλι εκεί καταλήγουν. Αφετηρία και τέρμα η καρδιά. Όταν το «μαζί» είναι υπεράνω όλων τότε οι πάντες σιωπούν, ή έστω οφείλουν να σιωπήσουν.
Είναι λίγα τα λόγια και μου φαίνονται φτωχά αφού δύσκολα αυτά που νιώθω μπορώ να τα κάνω λέξεις. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες για να περιγράψω ό,τι νιώθω και ό,τι εισπράττω από σένα. Πάμε λοιπόν. Χωρίς λόγια, για μια αγάπη όπως κάποτε την ονειρεύτηκες, χωρίς να μας αγγίζει τίποτα παρά μόνο να μας καίει. Και να θυμάσαι. Μακριά το πόδι αγάπη μου από το φρένο. Ένας μεγάλος έρωτας δεν φρενάρεται πότε, μόνο τον ζεις πατώντας το γκάζι.
