Γράφει η Έφη Νερούτσου.
Κάθε χρόνο 10 Αυγούστου που είναι τα γενέθλια μου σημαίνει κολλητές, ποτά, ξεφτιλίκια και έπειτα ύπνο για πολλές ώρες.
Φέτος ήξερα από πολύ νωρίς πως θέλω να περάσω τα γενέθλια μου. Ήθελα να είμαι με αυτόν τον διαφορετικό άνθρωπο που υπάρχει στην ζωή μου και που τον αγαπώ όσο κανέναν άλλον.
Λένε πως δεν ξέρεις τι είσαι ικανή να κάνεις για κάποιον μέχρι να το κάνεις. Εγώ λοιπόν αποφάσισα πως θα πάω μόνη μου στο νησί που δουλεύει για να του κάνω έκπληξη και να πάρω την αγκαλιά που τόσο πολύ θέλω.
Δεν το ήξερε σχεδόν κανείς. Είχα ανάγκη να το κρατήσω μόνο για εμένα. Είναι από εκείνες τις αποφάσεις που τις παίρνεις και θες να τις μοιραστείς μόνο με εκείνον.
Αφού λοιπόν έχασα το πλοίο μου και με έπιασαν τα κλάματα στο λιμάνι, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα “Σταμάτα, σήμερα το βράδυ θα είσαι εκεί”. Πήρα το επόμενο πλοίο και γύρω στις 12 το βράδυ είχα πλέον φτάσει.
Τα τηλέφωνα είχαν αρχίσει ήδη να χτυπάνε για να μου ευχηθούν και εγώ κοίταζα το κινητό μου και δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν. Ήθελα μόνο να περάσει η ώρα για να πάω να τον βρω στο μαγαζί που δουλεύει. Δεν ήθελα να ακούσω κανέναν, ήθελα ο πρώτος άνθρωπος που θα μου ευχηθεί να είναι εκείνος.
“Πες του ότι θα πας. Οι εκπλήξεις δεν βγαίνουν πάντα σε καλό”, μου έλεγε η κολλητή μου. Για λίγο με έβαλε σε σκέψεις, πως ναι, όντως πάω κάπου που είμαι μόνη μου, χωρίς να ξέρω τι θα δω. Και αν δω κάτι που δεν πρέπει , πως θα το διαχειριστώ; Αυτές οι σκέψεις κράτησαν για 5 λεπτά. “Με αγαπάει. Όλα καλά θα είναι”, απάντησα στην κολλητή μου και έκοψα την συζήτηση λίγο νευριασμένα.
Μπαίνω, με κοιτάει, τον κοιτάω, χαμογελάμε και έπειτα με παίρνει αγκαλιά. Δεν θα σας γράψω όλα αυτά που έγιναν 2 μέρες εκεί γιατί είναι πράγματα που τα κρατάω στο μυαλό μου και για εμένα.
Είμαι πλέον πίσω στην Αθήνα όμως το μυαλό μου είναι εκεί. Τα χέρια μου, τα κρατάει εκείνος. Τα χείλη μου είναι πάνω στα δικά του.
Δεν θυμάμαι πόσες φορές με έκανε να νιώσω ευτυχισμένη. Πραγματικά.
“Αν βαριέται να φάει, θα την ταίσω εγώ”, είπε σε μια κοπέλα που μας κοίταζε με το στόμα ανοιχτό και εγώ με την σειρά μου της ευχήθηκα να βρει κάποιον σαν και εκείνον να την αγαπάει έτσι.
Ξέρετε τι έχω καταλάβει; Οι άνθρωποι έχουν μάθει να λένε “σ´αγαπάω” και έχουν ξεχάσει να αγαπούν. Νομίζουν πως είναι μια λέξη όπως όλες οι άλλες ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει.
Νιώθω ευλογημένη που υπάρχει στην ζωή μου αυτός ο άνθρωπος. Νιώθω ευλογημένη που με αγαπάει και έτσι εγώ μπορώ να κάνω “τρέλες” για εκείνον χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά. Νιώθω ευλογημένη γιατί όταν είμαστε μαζί είναι σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος.
“Καλά δεν ζήλευες τις άλλες που ήταν εκεί;”, με ρώτησε ξανά η κολλητή μου. Η λέξη ζήλεια δεν υπάρχει για εμένα. Πολλές γυναίκες υπάρχουν γύρω του και τον κοιτούν και του μιλάνε. Αυτό δεν αλλάζει. Ζήλεια όμως νιώθει κάποια που δεν την σέβεται αυτός που έχει απέναντι της. Ζήλεια νιώθει εκείνη που έχει ανασφάλεια με τον εαυτό της. Ζήλεια νιώθει εκείνη που έχει κενά. Εγώ δεν είχα κανέναν λόγο να νιώθω ζήλεια. Ήμουν το κοριτσάκι του, με κοίταζε στα μάτια και γελάγαμε σαν μικρά παιδιά μόνοι μας.
Σας έχει τύχει να σας κάνει ένας άνθρωπος να νιώθετε ότι συναίσθημα υπάρχει μαζί; Να νιώθεις συγχρόνως αγάπη, έρωτα, τρέλα, γέλιο, συγκίνηση; Εγώ αυτό παθαίνω μαζί του.
Την μία στιγμή είμαστε αγκαλιασμένοι και λέμε το πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και το επόμενο λεπτό θα τσουγκρίσουμε και θα γελάσουμε με κάτι αστείο που κάνει ο απέναντι μας.
Πέρασα τα πιο όμορφα γενέθλια της ζωής μου και ας μην ήμουν με τους φίλους μου και την οικογένεια μου. Ήμουν με τον διαφορετικό άνθρωπο που υπάρχει στην ζωή μου και αυτό έφτανε. Τώρα που το σκέφτομαι κάθε φορά όταν είμαστε μαζί, αυτό μας φτάνει.
Να ψάξετε ανθρώπους να σας αγαπούν ουσιαστικά και όταν τους βρείτε προσπαθήστε να τους κρατήσετε. Αν οι συνθήκες δεν είναι οι ιδανικές, προσπαθήστε να είστε εκεί πάντα έτοιμες να τον διεκδικήσετε. Ακούστε με, αξίζει.
LoveLetters