Τη μέρα που δεν έφτασες ποτέ στο “σημείο μας

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.

Καίω ένα τσιγάρο ξαπλωμένος στο κρεβάτι.
Είπα να γράψω για μια αληθινή ιστορία…
Για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που γνωρίστηκαν μέσα από το διαδίκτυο..
Έναν έρωτα που ξεκίνησε από μια φιλία και εξελίχθηκε σε ένα πάθος δυνατό δίχως τέλος!
Μοναδική τους σκέψη η αντάμωση,γιατί δυστυχώς η απόσταση δεν ήταν με το μέρος τους.
Κι όμως η αγάπη και η υπομονή τους έδωσαν εκείνο που ήθελαν.
Τους έτρεφαν με έρωτα..
Ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο..
Αδιάκοπα μηνύματα..
Κι όλο αυτό γιατί;
Για να κρατηθεί η φλόγα του πάθους που ανάβλυζε από μέσα τους!
Δυο κορμιά να τυλιχτούν και να θυσιαστούν στον κόσμο της ηδονής..
Οι μέρες περνούσαν..
Ο έρωτας μεγάλωνε..
Η απόσταση μίκραινε..
Μιλούσαν συνέχεια για το συγκεκριμένο σημείο..
Ένα σημείο που θα ήταν η έναρξη των ονείρων τους..
Θα ζούσαν όσα είχαν πει..
Θα γεύονταν ο ένας τον άλλον..
Θα περπατούσαν επιτέλους πάνω στις σκέψεις τους..
Κι όλη εκείνη αναμονή τελείωσε με ένα.. “στις 12 θα είμαι στο σημείο μας”..
Του είπε..
Η χαρά ατελείωτη..
Η πιο όμορφη έκπληξη που του έκαναν ποτέ..
Πήγε στο σημείο όπου τις έστελνε τις φωτογραφίες, εκεί που θα την έσφιγγε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του!