Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Η ζωή είναι όμορφη όταν τη ζεις. Όταν την ονειρεύεσαι. Όταν τη περπατάς. Η ζωή είναι όμορφη όταν την αρπάζεις από τα «κέρατα» και την οδηγείς στο δρόμο που διάλεξες για εκείνη.
Είναι απρόσμενη. Παράξενη. Περίπλοκη. Από τη μια σου δίνει και από την άλλη σου παίρνει . Είναι περίεργη μερικές φορές και κάποιες άλλες μονότονη και βαρετή. Άλλοι θα τη χαρακτηρίσουν αδιάφορη και κάποιοι άλλοι συναρπαστική. Κάποιοι θα τη περπατήσουν ξυπόλητοι και κάποιοι άλλοι με παπούτσια δανεικά. Είναι πάρτι η ζωή με ανθρώπους που διαλέγεις αλλά και με κάποιους που απλώς τους θέλεις για να συμπληρώσεις τη λίστα. Είναι αλυσίδα που κάθε κρίκος κρύβει από μια περιπέτεια. Άλλους τους στεναχωρεί και άλλους τους ευχαριστεί. Για μερικούς είναι αγώνας δρόμου αλλά για κάποιους άλλους γράμματα ψιλά που τα προσπερνάνε σα να μη τα διάβασαν ποτέ.
Οι περισσότεροι τη φωνάζουν άδικη και λίγοι ευνοϊκή επειδή για το καθένα έχει άλλα σχέδια. Είναι ενδιαφέρουσα όμως, όποιο δρόμο και αν διαλέξει. Έχει περιπέτεια, δράση, μνήμες , στιγμές, ανθρώπους, τόπους, και χίλιους λόγους να τη τολμάς, να τη ζεις και να τη κυνηγάς. Να τη φωνάζεις με το όνομα της, να της κρατάς το χέρι και να προχωράτε μαζί. Να την έχεις σύμμαχο σου και όχι αντίπαλο. Να την αγαπάς για να σε αγαπάει και εκείνη. Να τη φροντίζεις και να της δίνεις λόγους για να μείνει. Γιατί άλλη από αυτή δεν έχει.