Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα
Και εκεί που όλα ήταν αλλιώς και η ψυχή μου φώναζε το όνομά σου, έτσι ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν!
Εκείνο το άρωμά σου, που είχε ποτίσει τα ρουθούνια μου, με ολόκληρο εσένα, ξαφνικά πήρε άλλη πνοή, καθαρή, διαφορετική λες και κάποιος ανεμοστρόβιλος είχε περάσει και καθάρισε τα πάντα, τόσο γρήγορα σα μια ξαφνική καταιγίδα, που έρχεται να καθαρίσει τον έναστρο ουρανό.
Η προσμονή μου και η λαχτάρα μου να σε ξαναδώ, δώσανε τη θέση τους στη προσευχή μου και στην επιθυμία μου, να μη σε συναντήσω ούτε καν τυχαία.
Το αίμα που κυλούσε στις φλέβες μου, πήρε και πάλι τη κανονική του ροή, σα να μη σε γνώρισα ποτέ.
Τα όνειρά μου, σταμάτησαν να έχουν τη μορφή σου, και η μέρα μου ξαφνικά, απέκτησε και πάλι ζωή, σα να ξύπνησα από έναν αιώνιο λήθαργο.
Και το χειρότερο απ’ όλα; Ότι ένιωσα έφυγε. Ότι αισθάνθηκα έσπασε σε δυο κομμάτια και οι στροφές του μυαλού μου μηδένισαν ξανά σε ένα δρόμο γεμάτο από αγάπη και στοργή.
Έφυγες από το μυαλό μου, σα καπνός από τσιγάρο σε ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα. Στάχτη και λόγια ξεχασμένα, φθηνά και απομυθοποιημένα έμειναν εκεί που ήταν, σε μια γωνιά παραπεταμένα σα να μην ακούστηκαν ποτέ. Στα σκουπίδια στοίβαξα ένα σωρό αναμνήσεις που πονάνε και τις άφησα εκεί που έπρεπε να ήταν η θέση τους από την αρχή.
Βαρέθηκα να περιμένω τον καλό σου εαυτό, που ίσως δε θα ερχόταν ποτέ, εκμυστηρεύοντας ένα σωρό δικαιολογίες, κάνοντας κάθε φορά πως τις πιστεύω, θέλοντας απλά να μείνεις.
Και όχι δεν είμαι λυπημένη. Η λύπη μου μετατράπηκε σε χαρά. Η παρτίδα η δικιά μου μένει εδώ. Οι άσσοι που έκρυβα στο μανίκι μου, τελείωσαν και πρέπει να μοιράσω τα χαρτιά μου από την αρχή. Αλήθειες που ειπώθηκαν και ψέματα που ντράπηκαν και τα ίδια, έμειναν σα κάτι πεταμένα στο πάγκο χαρτιά να θυμίζουν κάποιο άγνωστο κακό παρελθόν, που μιλούσε για μας και πέρασε.
Η ζωή είναι ωραία τελικά χωρίς εσένα. Και το μέλλον μου μακριά σου, φαντάζει σαν ένα βιβλίο με το καλύτερο τέλος που γράφτηκε ποτέ.
