Τα μεγαλύτερα ξεκαθαρίσματα, έγιναν χωρίς προειδοποίηση

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Έρχεται μια στιγμή στην ζωή, που δεν την έχεις προετοιμάσει.
Δεν την έχεις προβάρει, όπως και κάθε τι σοβαρό τελικά. Είναι εκείνη η στιγμή, που χωρίς φωνές, χωρίς κραυγές, χωρίς καβγά, αποφασίζεις να καθαρίσεις την ζωή σου.

Είναι εκείνη η στιγμή που έρχεται μέσα σε μια σιωπή και μια μόνο λέξη να κυριαρχεί.
Αρκετά!

Αρκετή τοξικότητα, αρκετή αρνητικότητα, αρκετή κακή ενέργεια, όλα συσσωρευμένα γύρω σου.

Κι είναι εκείνη η στιγμή, που ο μόνος τρόπος για να πάρεις την επόμενη ανάσα, είναι να απομακρυνθείς.
Να πάρεις τις αποστάσεις σου, να βάλεις χώρο και χρόνο ανάμεσα σε εσένα και εκείνους.

Ξέρεις καλά ποιοι είναι εκείνοι.

Είναι εκείνοι που όταν θα πεις πως πονάς, θα πονάνε λίγο παραπάνω.
Είναι εκείνοι που όταν θα χαμογελάς, θα φροντίσουν να θαμπώσουν το χαμόγελό σου με κάποιο «δράμα» τους. Είναι εκείνοι που δεν θα σε ρωτήσουν ποτέ τι κάνεις. Κι αν σε ρωτήσουν, δεν τους αφορά η απάντηση. Δεν ακούνε την απάντηση.

Δεν τους αφορά αν εσύ έχεις πρόβλημα, δεν τους αφορά τι κρύβει το χαμόγελό σου. Δεν τους αφορά αν εσύ σφίγγεις τα δόντια και απαντάς πως είσαι «καλά», και πίσω από αυτά τα τέσσερα γράμματα κρύβεις χίλια συναισθήματα.

Είναι εκείνοι που το πρόβλημά τους, είναι πάντα μεγαλύτερο και σπουδαιότερο από το δικό σου. Είναι εκείνοι που για να καλύψουν το πόσο κούφιοι είναι, κάνουν τόσο εκκωφαντικό θόρυβο που σε ξεκουφαίνει. Σαν να σέρνεις τετζερέδια μέσα σε ένα Αυγουστιάτικο μεσημέρι.

Είναι εκείνοι που δεν συστήθηκαν ποτέ με την μοναξιά. Σαν άλλοι κισσοί, αναρριχήθηκαν πάνω σου και πήραν ζωή από την ζωή σου. Γίνανε κομμάτι της καθημερινότητάς σου χωρίς να προλάβεις να βάλεις ένα φράγμα.

Είναι εκείνοι που φοβούνται τόσο πολύ την στιγμή που θα αντικρύσουν το κενό τους που συμβιβάζονται σε σχέσεις με ανθρώπους που θα θελαν να μην χρειάζεται να λένε ούτε καλημέρα. Κι όμως συμβιβασμένοι στην ατολμία και το κενό τους ταιριάζουν και αλληλοσυμπληρώνουν το κούφιο τίποτα που νιώθουν ιδανικά. Και επιβεβαιώνουν σελφάροντας τον έρωτα τους.

Είναι εκείνοι που δεν γνώρισαν φραγμό στα θέλω τους γιατί δεν είχαν ποτέ κανένα πραγματικό θέλω. Δεν είχαν ποτέ δικές τους επιθυμίες και όνειρα. Διεκδικούσαν τα δικά σου όνειρα, τις δικές σου επιθυμίες και τις βάφτιζαν δικές τους.

Είναι εκείνοι που δεν σε ρώτησαν ποτέ για τις ρωγμές της ζωής σου. Δεν σε ρώτησαν ποτέ για τις φορές που περπάτησες πάνω σε γυαλιά και μέχρι να βρεις την έξοδο κομματιαζόσουνα. Δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν. Δεν τους ενδιαφέρει να σε μάθουν.

Είναι εκείνοι που δεν το παρατηρείς από την αρχή και συνήθως σου παίρνει λίγο καιρό να το αντιληφθείς, αλλά η παρουσία τους σου ρουφά όλη σου την ενέργεια, όλη σου την θετικότητα. Όση δύναμη ανακαλείς μέσα σου για να χαμογελάσεις έρχονται και σου την απορροφούν, σου την εξαντλούν.

Είναι εκείνοι που βάφουν με γκρι κάθε χαραμάδα από φως και χρώμα στην ζωή σου.

Κι εσύ, αυτό που μπορείς να κάνεις, αυτό που οφείλεις στον εαυτό σου να κάνεις, είναι να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να τους κλείσεις εκεί. Δεν χρειάζεται να τους πεις το γιατί και το πώς, είναι περιττό. Ξέρουν.

Βάζεις φωτιά στις γέφυρες και τις καις χωρίς να κοιτάξεις πίσω σου.
Κλείνεις διόδους και διαδρομές, χωρίς επιστροφές. Δε θες το κακό τους. Απλά δε θες τίποτα. Δε θες να ξέρεις, να μαθαίνεις, θες να πάρεις μια βαθιά ανάσα μακριά τους.

Ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις ξανά φως.
Παίρνεις ανάσες και σε κάθε εκπνοή η τοξικότητα είναι όλο και πιο μακριά σου.
Χαμογελάς και βλέπεις γύρω σου χαμόγελα που μέχρι τώρα αγνοούσες. Δεν μπορούσες να τα δεις μέσα στην ομίχλη.

Χαμογελάς πίσω κι εσύ. Στην ζωή και τους ανθρώπους της.
Δίνεις μάχες, παλεύεις, πέφτεις και σηκώνεσαι. Δεν είναι κακό να πέφτεις. Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη.

Στέκεσαι, ξαποσταίνεις, βρίσκεις την δύναμη μέσα σου και ξανασηκώνεσαι.

Ζεις τα λάθη σου, απολαμβάνεις ό,τι η ψυχή σου ζητάει, κάνεις βουτιά στις στιγμές σου κι όπως βγαίνεις να πάρεις ανάσα, τα εξαγνίζεις όλα, με ένα χαμόγελο.

Αυτό είναι ζωή.