Συγχωρούμε για να ηρεμήσουμε εμείς..

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Πολλά τα βάρη που σηκώνει ο καθένας μας –και κυριολεκτικά και μεταφορικά- αλλά σαν τα βάρη της ψυχής δεν έχει. Γίνονται μπετόν αρμέ και πάνε και κάθονται πάνω στο στήθος αμετακίνητα, ακούνητα και κολλημένα σαν βδέλλα τόσο εφαπτόμενα που σχεδόν ανάσα δεν μπορείς να πάρεις.

Όλοι έχουμε υπάρξει και «κοκκινοσκουφίτσες» και «κακοί λύκοι» στις ζωές τις δικές μας αλλά και όσων συναναστρεφόμαστε κι αυτό είναι δεδομένο. Στις περιπτώσεις που γίναμε οι κακοί λύκοι καλό θα ήταν όποτε το αντιληφθούμε, κι εφόσον είναι εφικτό, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας τίμια και σταράτα. Κι αν μάς συγχωρήσουν μάς συγχώρεσαν. Το σημαντικό είναι εμείς να κοιμόμαστε το βράδυ με τη συνείδηση μας όσο γίνεται πιο ήρεμη γνωρίζοντας πως δεν βλάψαμε κάποιον αλλά ακόμη κι αν το κάναμε ζητήσαμε συγγνώμη.

Στις άλλες όμως τις υποθέσεις που νιώσαμε το άδικο στο πετσί μας και η ψυχική μας ηρεμία διαταράχθηκε, σε εκείνες τις περιπτώσεις πολλές φορές πέφτουμε στην παγίδα του θυμού. Κρατάμε μανιάτικα και (μεταξύ μας) σκεφτόμαστε τρόπους για να πάρουμε το αίμα μας πίσω ή χαιρόμαστε χαιρέκακα (πάλι μεταξύ μας) αν σε αυτόν που μάς αδίκησε συμβεί καμιά κακοτοπιά.

Κι αυτή είναι και η παγίδα που όλοι έχουμε πέσει -εκτός αυτών με τα «φωτοστέφανα»- που δεν καταλαβαίνουμε πως για συγχωρέσουμε κάποιον δεν είναι απαραίτητο να έρθει να απολογηθεί. Δεν συγχωρούμε για τους άλλους, αλλά για τη δική μας ψυχική ηρεμία. Όχι με τη θρησκόληπτη μορφή που κάποιοι θα βιαστούν να πουν, αλλά με εκείνη την ταπεινή, την ανθρώπινη που τόσο έχουμε ανάγκη να ανακαλύπτουμε πως δεν την έχουμε εξαφανίσει.

Συγχωρούμε για να ηρεμήσουμε εμείς και δεν έχει καμία σημασία αν θα το πούμε στον άλλον ή όχι. Συγχωρούμε όχι από μεγαλοψυχία αλλά για να ελευθερωθούμε από ό,τι μάς κρατάει δέσμιους πίσω. Δεν έχει σημασία πόσες φορές έχουμε φάει τα μούτρα μας και πόσες ακόμη θα τα φάμε. Σημασία έχει να φύγουν τα βαρίδια, οι αλυσίδες και τα πισωγυρίσματα.

Άστο να πάει στο καλό και μην κρατάς κακίες. Κράτα όμως πισινές. Και θα δεις πως όταν φύγει από πάνω σου αυτό το βάρος θα νιώσεις ελεύθερος, άλλος άνθρωπος γιατί δε θα σε απασχολεί ούτε καν σαν σκέψη. Δε θα σου αναλώνει φαιά ουσία και χρόνο να σκέφτεσαι πόσο σε αδικήσανε και είτε θα τους το ξεπληρώσει η ζωή είτε θα το βρουν μπροστά τους κι όλα αυτά τα μελοδραματικά. Έγινε, πάρ’το απόφαση, δέξου το, συγχώρεσε, πήγαινε παρακάτω.

Κι εννοείται πως οι δευτερότριτες ευκαιρίες στις σχέσεις ειδικά είναι προσωπικές υποθέσεις και δικαιώματα του καθενός. Μόνο που αν συγχωρέσεις μία, έχεις πολύ μεγάλες πιθανότητες να την πατήσεις δύο. Κι εκεί αν συγχωρέσεις δις πάρε έναν άβακα και ξεκίνα να μετράς πόσες φορές ακόμη θα χρειαστεί να δώσεις άφεση αμαρτιών. Κι αν το αντέχεις, όταν θα εκραγείς μην έρθεις να μάς μιλήσεις για κοκκινοσκουφίτσες, λύκους κι άλλα παραμύθια.

Υ.Γ. Τα παραπάνω δεν αναφέρονται σε μορφές σωματικής βίας και κακοποίησης