Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Σχεδόν σχέσεις, σχεδόν φιλίες, σχεδον αγάπες, τίποτα αληθινό κι ολόκληρο. Πόση ανάγκη έχουμε άραγε να βάζουμε ταμπέλες σε ιστορίες αδιάφορες, σε παρολίγο έρωτες που από μακριά φώναζαν πως είναι τρύπιες.
Πόση ανάγκη έχουμε να αγαπηθούμε..
Μέσα σε όλη αυτή την καταιγίδα, αν τύχει και τελειώσει μια τέτοια ιστορία, γινόμαστε ακόμα και θύματα της ιδέας του έρωτα. Όχι φυσικά του ίδιου του έρωτα.
Κλαίμε, χτυπιόμαστε, ζούμε το δράμα μας..
Πού να παραδεχτούμε τη φούσκα;
Πού να παραδεχτούμε το ψέμα;
Για να ζήσουμε κάτι αληθινό, για να το κρατήσουμε μαζί μας, πρέπει η αλήθεια μας να είναι απόλυτη, γυμνή μπροστά στα μάτια του άλλου. Κι εμείς φοβόμαστε αυτή τη γύμνια. Την απεχθανόμαστε.
Ειρωνεία;
Αυτό που όλοι ζητάνε από εμάς, εμείς το κρύβουμε με τόσο κόπο.
Φτιάχνουμε χίλιες λέξεις για να παίξουμε κρυφτό με την αλήθεια, με τους φόβους μας, με την αγάπη που ποτέ δεν ήταν αγάπη..
Βλέπεις εκείνος που αγαπάει, ποτέ δεν θα σε κοροϊδέψει. Θα πάρει το φόβο σου στην πλάτη του και δεν θα σε αφήσει να βουλιάξεις στους φόβους σου.
Μάθαμε να περπατάμε πια με σκυμμένο κεφάλι, να μην ορθώνουμε ανάστημα στην αλήθεια, να ταϊζουμε το ψέμα..
Μα αυτό, δεν χορταίνει ποτέ..
Εκπαιδευτήκαμε πια, να μιλάμε πολύ για την αγάπη, αλλά να την νιώθουμε λίγο.
Να μην έχουμε τα κότσια να την δείξουμε στους άλλους.
Οι αληθινές αγάπες, δεν γίνονται ποτέ μισοτελειωμένοι κύκλοι… γίνονται πραγματικότητα, αγάπη και κρατάνε στο χρόνο.