Γράφει ο “Ανώνυμος”
Έχουν περάσει αμέτρητα πια βράδια μακριά σου. Νιώθω ότι πέρασαν χρόνια.
Είχα ξεχάσει το βλέμμα σου, τη φωνή σου, το χαμόγελο σου.
Απέφυγα με επιτυχία οτιδήποτε θα σε έφερνε στη σκέψη μου.
Έπρεπε να ξανακούσω εκείνο το τραγούδι. Έπρεπε να το ακούσω τυχαία ένα ξημέρωμα, σ’ ένα σταθμό στο αυτοκίνητο.
Ήρθε η μορφή σου μπροστά μου ξανά, όπως την πρώτη φορά που σου εβαλα να το ακούσεις αντί για καληνύχτα. Και τότε καταλαβα κάτι.
Ότι με κάθε άνθρωπο που είμαστε, αφήνουμε ένα κομμάτι απ την ψυχή μας.
Σε άλλους μεγάλο κομμάτι, σε άλλους μικρό και σε άλλους ψίχουλα. Σε σένα την άφησα όλη και απλά φεύγοντας μου γύρισες λίγα σπασμένα κομμάτια για να έχω κάτι μέσα μου.
Ακόμη κι αυτό όμως είναι ένα μάθημα.
Μια εμπειρία που πρέπει μάλλον όλοι να ζήσουν για να μην αφήνουν τον εαυτό τους κρεμασμένο σε δανεικά μανταλάκια. Όπως και να έχει, να ξέρεις χαμογέλασα όταν το άκουσα.. Δεν παύεις να είσαι η μούσα μου.
Καληνύχτα χαμογελάρα μου!