Σαν να έχασα αυτό που φοβόμουν πιο πολύ, εμένα!

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Ψάχνω να ενώσω τα κομμάτια του παζλ της ζωής μου, ταξιδεύοντας σε μέρη διαφορετικά.
Γνωρίζοντας νέους ανθρώπους.
Ακούγοντας ιστορίες.
Μαθαίνοντας να μεγαλώνω και να ζω μόνη μου.

Αυτή την φορά κάτι μου λείπει.
Σαν κάποιο κομμάτι του μυαλού να έχει κουνηθεί από την θέση του ή, ακόμα χειρότερα, να έχει εξαφανιστεί τελείως.

Δεν σκέφτομαι τώρα πια.
Δεν φιλοσοφώ.
Δεν μπορώ να ολοκληρώσω καν τις προτάσεις μου.
Δεν ονειρεύομαι όπως πριν.
Σαν να μην έχω την ανάγκη να ζήσω αυτό το κάτι παραπάνω.
Σαν να ζω τις στιγμές ανάμεσα σε ένα ομιχλώδες θολό τοπίο.
Χωρίς να τις ζω ουσιαστικά.
Σαν να ζω χωρίς εμένα.