Σήμερα, αποφάσισα πως θα πάνε όλα καλά!

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη

Σήμερα ξύπνησα και αποφάσισα πως όλα θα πάνε καλά. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί έτσι είναι. Γιατί πολύ απλά βαρέθηκα να σέρνομαι και να κλαίγομαι. Έχει αρχίσει και με εκνευρίζει το γεγονός ότι έχω γίνει ένα ανδρείκελο, ένα απλό κακέκτυπο του εαυτού μου, αυτού του εαυτού που από τη μία διατεινόσουν πως αγάπησες και από την άλλη δεν άντεχες αυτό στο οποίο είχε εξελιχθεί.

Σήμερα δεν θα καταβάλλω προσπάθεια να σηκωθώ από το κρεββάτι μου. Απλώς θα το κάνω. Θα σηκωθώ και θα αντιμετωπίσω τη μέρα. Με σιγανά βήματα, δεν πειράζει. Αλλά δεν θα κρύβομαι πια. Ούτε από τον ήλιο αλλά ούτε και από τον κόσμο. Ούτε και από εμένα την ίδια.

Μου τη δίνει γαμώτο που έχω να αντιμετωπίσω όλη μου την καθημερινότητα χωρίς εσένα. Που πρέπει να απαντάω σε όσους με ρωτάνε για το που είσαι, που χάθηκες κι έχουν τόσο καιρό να μας δούνε μαζί, που δεν έχω σε ποιον να τρέξω να πω τα νέα μου μόλις γυρίσω σπίτι από το γραφείο, που δεν καταλαβαίνει κανείς τα εσωτερικά μας αστεία και μένω να γελάω μόνη μου με αυτά σα χαζή, που πλέον πρέπει να ξαναρχίσω να πίνω σκέτο τον καφέ μου, όπως τον έπινα, κι ας είχα συνηθίσει να τον φτιάχνω μέτριο για να τον πίνουμε μισό-μισό κάθε πρωί…

Πλέον πρέπει να μάθω να ζω ως μονάδα και να ξαναβρώ τα χούγια μου και τα πατήματά μου που τόσο εύκολα τα είχα αποδιώξει, τα είχα αποβάλλει για να είμαι μαζί σου. Όχι, όχι. Δεν ήταν συμβιβασμός αυτή μου η αλλαγή! Εξέλιξη ήτανε! Για να είμαι μαζί σου.

Αλλά σήμερα θα σηκωθώ από το άδειο μου κρεββάτι μόνη μου και όλα θα πάνε καλά. Γιατί πλέον δεν με φοβίζει η φυγή σου ούτε η μοναξιά μου. Πλέον πιο πολύ με φοβίζει η ζωή που περνάει και με προσπερνάει και όλος ο χαμένος χρόνος μου. Όλα όσα χάνω με το να κάθομαι αμέτοχη και ξαπλωμένη στο κρεββάτι μου. Ξέρω πως θα αργήσω να ερωτευτώ ξανά. Ξέρω πως θα αργήσω να γελάσω ξανά με την καρδιά μου. Ίσως αργήσω πολύ να σε πετάξω και από μέσα μου όπως με πέταξες εσύ από την ζωή σου.

Αλλά απόψε δεν θα μείνω άλλο αμέτοχη στη ζωή. Σήμερα θα πάνε όλα καλά. Κι αν δεν πάνε… δεν πειράζει. Εγώ την προσπάθειά μου την έκανα. Και θα συνεχίσω να την κάνω. Μία μέρα την φορά. Μέχρι που κάποια στιγμή θα σηκωθώ από το κρεββάτι μου και θα έχουν περάσει τόσες πολλές μέρες που και μόνο η ανάμνησή σου πως κάποτε υπήρξες στην ζωή μου θα φαντάζει πολύ-πολύ μακρινή. Κι εγώ θα γελάω μέσα από την καρδιά μου… ξανά…

Μία μέρα τη φορά…

LoveLetters