Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Γιατί είναι τόσο περίπλοκοι οι άνθρωποι ρε γαμώτο;
Μπορεί να μου πει κανείς γιατί τα κάνουμε όλα τόσο δύσκολα;
Οι σχέσεις όλων των επιπέδων χαρακτηρίζονται από μια περιπλοκότητα γεμάτη στερεότυπα που δεν καταλαβαίνω. Αρνούμαι βέβαια πεισματικά να παίξω το παιχνίδι τους αλλά για πόσο θα αντέξω να κρατάω την ασπίδα;
Συμφέρον πίσω από ταμπέλες αγάπης, προδοσίες σε σπίτια και οικογένειες, άνθρωποι δυστυχισμένοι που παριστάνουν τόσο τέλεια τους ευτυχισμένους, μάνες που ο εγωισμός καλύπτει την αγάπη για τα παιδιά τους και παιδιά που η μαγκιά τους πατάει πάνω στις πληγές των συμμαθητών τους… Δεν είναι ο κόσμος μας αυτός. Δεν θα έπρεπε να ήταν αυτός.
Χάνονται άνθρωποι από πείνα, από βία, από ψυχολογικά προβλήματα σε διπλανές πόρτες και κανείς δεν μιλάει. Όλοι ξέρουν, όλοι φοβούνται ότι το κακό θα ‘ρθει αλλά κανείς δεν φωνάζει, κανείς δεν καταγγέλλει. Και το κακό τελικά έρχεται και εμείς παραμένουμε παρατηρητές του. Γιατί;
Ευθυνόφοβοι μέχρι το κόκκαλο είμαστε και ανάξιοι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες. Το κράτος, η κοινωνία, το αφεντικό, η κατάσταση, η οικονομική κρίση, το ποτό, τα ναρκωτικά και διάφορα άλλα πράγματα μπαίνουν μπροστά και καλύπτουν τις δική μας δειλία, τις δικές μας ευθύνες.
Γιατί φταις ρε άνθρωπε. Και συ και εγώ και όλοι μας. Φταις για το σκουπίδι στην παιδική χαρά που δεν μπήκες στο κόπο να μαζέψεις, για το κόκκινο φανάρι που πέρασες, για τη βία που ήξερες ότι υπάρχει κάπου εκεί γύρω σου αλλά δεν μίλησες. Όλα ξεκινάν από την απάθεια που κουβαλάμε για το πρόβλημα του άλλου, από την κλειστή πόρτα του δικού μας σπιτιού και το κλειστό στόμα για τις πόρτες των διπλανών μας. Πως όμως θα λέγεσαι άνθρωπος αν δεν έχεις την ανθρωπιά να βοηθήσεις όποιον σε χρειάζεται;
Πως θα λέγεσαι πολίτης μιας κοινωνίας που δεν σε νοιάζεται; Σήμερα ήταν ο γείτονας αύριο μπορεί να είσαι εσύ ή ακόμα χειρότερα κάποιος που αγαπάς.
Πως θα λέγεσαι γονιός αν δεν φροντίσεις για το περιβάλλον που θα μεγαλώσει το παιδί σου;
Και όταν λέω περιβάλλον εννοώ και το φυσικό και το κοινωνικό. Είσαι παράδειγμα για την νέα γενιά μην το ξεχνάς. Θα φταις εσύ για ότι γίνει αυτό το αθώο πλασματάκι που μεγαλώνεις. Μην το αφήσεις να γίνει ίδιο με αυτούς που κατακρίνεις.
Ας ξεκινήσουμε εμείς να αλλάξουμε τις ζωές μας. Ας ξεκινήσουμε με φως και αγάπη για τους γύρω μας.
Το κακό κολλάει και εξαπλώνεται σαν βεντούζα από άνθρωπο σε άνθρωπο. Στο τέλος, μεταμορφώνεται σε καλό και μας ξεγελάει.
Με τον ίδιο τρόπο όμως, μπορεί να δημιουργηθεί μια βεντούζα αγάπης που θα μεταδίδει από άνθρωπο σε άνθρωπο το καλό παράδειγμα.
Δώσε και συ το καλό παράδειγμα στους γύρω σου. Μίλα για ότι βλέπεις. Βοήθα όποιον σε έχει ανάγκη. Πάτα στα δικά σου πόδια και ανταγωνίσου ισάξια τον διπλανό σου. Μην καλλιεργείς βία που δεν είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις.
Ότι παίρνεις, δίνεις, έλεγαν οι παλιοί. Ότι δώσεις, παίρνεις, θα σας πω εγώ. Ας κάνουμε το καλό και ας δώσουμε στα παιδιά μας τα εφόδια να το μεταδώσουν και στους διπλανούς τους. Ίσως τότε η ανθρωπιά να πάρει σάρκα και οστά γιατί τώρα λεγόμαστε άνθρωποι αλλά στην πλειοψηφία μας φερόμαστε “απάνθρωπα”.