Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη
Όλα μικροσκοπικά. Οι μέρες, οι νύχτες, τα χρώματα. Ακόμη και οι άνθρωποι μοιάζουν μικροσκοπικοί. Σαν ένα τριανταφυλλάκι –θαρρώ- που ανθίζει. Ένα μπουμπούκι που γέρνει το πρόσωπό του προς το φως.
Κάθε λεπτό μέσα στη μέρα κάνει αργές κι απαλές κινήσεις για να εκτεθεί ολόκληρο στο μακρόκοσμο της ολόφωτης μέρας. Μέχρι την επόμενη, κάθε του πέταλο έχει αγγίξει το φως, έχει λουστεί τα αρώματα της Αφροδίτης. Πόσο μετρά άραγε για κείνο ο χρόνος;
Όλα μικροσκοπικά. Κάθε λεπτό για κείνο το άνθος φαντάζει το έτος. Λες να ναι πιο σοφό από μας; Ισχυρίζονται οι παλιοί πως κάθε χρόνο ο άνθρωπος αποκτά εμπειρίες και γίνεται πιο σοφός μέσα στον κόσμο.
Κι αφού σε μας ο χρόνος μετρά διαφορετικά, μπορώ να καταλάβω τη σοφία που ενυπάρχει στη φύση. Ένα τριανταφυλλάκι τόσο δα μπορεί να αγγίξει την ψυχή σου, να κερδίσει το σεβασμό σου αν το αντικρίσεις με άλλη ματιά.
Υπάρχουν ιστορίες για ανθρώπους που πούλησαν την ψυχή τους σε μαύρη μαγεία με αντάλλαγμα το να ζήσουν για πάντα. Το «ελιξίριο της ζωής», η «αλχημεία» όπως τη χαρακτήρισαν πολλοί στα βάθη του χρόνου. Άραγε οι σκέψεις αυτές έγιναν χάριν σοφίας ;
Ή μήπως υπήρχε ανέκαθεν ο φόβος του γήρατος που κάνει το σώμα πιο μαλθακό; Μπορεί οι απόψεις να διίστανται ή η μια να είναι προέκταση της άλλης. Δεν ξέρω καθόλου από αλχημεία, αλλά ούτε κι από σοφία. Όλα και πάλι μου φαντάζουν μικροσκοπικά.
Ανοίγοντας ένα βιβλίο οποιασδήποτε υφής –λογοτεχνία, ιστορία, φυσική, γεωμετρία- πάντα υπάρχει ένας σκοπός. Ένα ανθρώπινο συναίσθημα που προσπαθεί να γείρει στο φως. Ένας έρωτας, μια μονομαχία για εξουσία, ένα θεώρημα που προσπαθεί να καταρρίψει το προηγούμενο.
Όλα τα ανθρώπινα πάθη σε σελίδες ατέλειωτες. Ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να ζήσει για πάντα άραγε θα τολμούσε να τα βιώνει όλα αυτά ξανά και ξανά; Θα ήταν ευχή ή κατάρα για κείνον; Όλη η σοφία των χρόνων θα μπορούσε να αγκαλιάσει την «αμαρτωλή» του ψυχή; Όλα τόσο μικροσκοπικά σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.
Για έναν ανεκπλήρωτο στόχο, για ένα απωθημένο βαθιά ριζωμένο στο στέρνο, για ένα τραγούδι, για μια πλούσια αγκαλιά. Όλα μοιάζουν μικροσκοπικά μόλις φτάσουν στην πόρτα σου, σε ένα πακέτο που μόλις ανοιχτεί επιστρέφεις ξανά στην αφετηρία σου. Και ο χρόνος κυλά. Προχωρά.
Με ή χωρίς εσένα. Με σοφία ή δίχως σοφία…