Γράφει η Φύλλις Γκούστη
Η αντοχή χρειάζεται για να μπορούμε να συνεχίζουμε. Η συμπόνοια όμως στον εαυτό μας,
όταν δεν αντέχουμε πια, επιβάλλεται για να μπορέσουμε να πούμε στοπ και να μας αγκαλιάσουμε σαν μικρά παιδιά.
Πόσο καιρό κρύβεις την λύπη μέσα σου μάτια μου;
Πόσο καιρό το παίζεις δυνατός, ανθεκτικός, βράχος;
Αν τύχει και σε ρωτήσει κανείς, ποτέ δεν παραδέχεσαι το αγκαθάκι εκείνο.
Γιατί φυσικά, εσύ είσαι πάντα καλά.
Μα πονάει κάτι εκεί μέσα.
Κάτι θέλει να ελευθερωθεί και εσύ, σαν γονιός, σωπαίνεις το παιδάκι μέσα σου.
Το σωπαίνεις γιατί πού να ανοίγεις τώρα πληγές περασμένες και με ποιον άραγε να μοιραστείς..
Ποιος άραγε σου εμπνέει την εμπιστοσύνη για να μοιραστείς τον εσωτερικό σου κόσμο..
Και κρατάς το μυστικό σου.
Και κρατάς την πληγή.
Και κρατάς την σιωπή μην τύχει και σε προδώσει.
Και κρατάς την πλάτη ίσια και το κεφάλι ψηλά.
Μα..
Ξέχασες κάτι…
Εκείνη η έρμη η καρδιά σου, θέλει να τα πει, θέλει να μοιραστεί.
Έχει ανάγκη να αγκαλιαστεί, ξανά να ζεσταθεί, ανθρώπινα να νιώσει.
Και εσύ, που καλά ελέγχεις νου και σώμα και όλα στην ευθεία τα κρατάς, ξέχασες να ρωτήσεις εκείνη.
Η καρδιά σου μάτια μου κρατάει τα κλειδιά της ελευθέρωσής σου.
Η καρδιά σου και μόνο.
Άκουσέ την.
Χωρίς έλεγχο, χωρίς εγωισμό.
Εκείνη ξέρει..
Εκείνη με το άνοιγμά της, θα φέρει την χαρά και την αποδοχή.
Την λύτρωση και την ανακούφιση.
Εκείνη..
