Πόσο ανάγκη έχεις τις αγκαλιές και τα χάδια;

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.

Οι αγκαλιές και τα χάδια είναι πολύ τρυφερές εκδηλώσεις, αλλά όχι για όλους τους ανθρώπους.Eπιζητάμε τις αγκαλιές και τα χάδια ή όταν μας προσεγγίζει ο σύντροφος μας εμείς απομακρυνόμαστε; Αντίστοιχα δίνουμε απλόχερα τις αγκαλιές και τα χάδια μας ή είμαστε συγκρατημένοι όταν προσπαθούμε να εκδηλώσουμε τα συναισθήματα μας;

Αν η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι ότι αποφεύγουμε και να δίνουμε, αλλά και να παίρνουμε αγκαλιές και χάδια, τότε ίσως πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στην πατρική μας οικογένεια και στα δικά μας παιδικά χρόνια. Πολλοί από εμάς έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες όπου τα χάδια, οι αγκαλιές και τα φιλιά δίνονταν με μέτρο από φόβο μην κακομάθει το παιδί. Ενώ ως παιδιά λαχταρούσαμε την αγκαλιά της μάνας ή του πατέρα μας, δεν την είχαμε όσο θα θέλαμε! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην ξέρουμε ούτε πώς να τα δώσουμε στα παιδιά μας, αλλά ούτε καν να μπορούμε να τα δεχτούμε από τον σύντροφο μας. Το μήνυμα που κρυβόταν βαθιά πίσω από αυτή τη συμπεριφορά των γονιών μας και αυτό που εισπράτταμε εμείς, ουσιαστικά ήταν ότι δεν αξίζαμε τα χάδια και την αγάπη των γονιών μας. Η αθώα παιδική ψυχή μας αυτό εισέπραττε, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να μην μάθει ποτέ πώς να το δίνει απλόχερα.

Για κάποιους ίσως λειτουργήσει βέβαια και αντίστροφα, καθώς η μεγάλη μας δίψα και λαχτάρα για αγάπη μας κάνει να δίνουμε στα παιδιά μας όλα όσα δεν πήραμε εμείς οι ίδιοι, αλλά για τους περισσότερους από εμάς είναι πολύ δύσκολο και χρειάζεται να το δουλέψουμε πολύ μέσα τους ώστε να μάθουμε να δεχόμαστε και να δίνουμε αγάπη. Πόσο δύσκολο όμως είναι να αλλάξουμε έχοντας συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα για τον εαυτό μας; Όταν συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα που θέλουμε να αλλάξουμε στη ζωή μας, κυρίως δύσκολες καταστάσεις που νιώθαμε ότι μας καθηλώνουν, τότε η πορεία μας στο να ξεφύγουμε και να αλλάξουμε τη ζωή μας μπορεί να παρομοιαστεί αν σκεφτούμε την παρακάτω εικόνα.

Όταν βγαίνουμε λοιπόν από αυτό το αδιέξοδο και συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν τελικά επιλογές και μια πόρτα για να ανοίξουμε και όχι τοίχος τριγύρω, τότε είμαστε σαν μόλις να έχουμε βγει από την κινούμενη άμμο. Όσο ήμασταν μέσα της, βουλιάζαμε συνεχώς, τα πόδια μας μούδιαζαν ολοένα και περισσότερο και νιώθαμε ότι είναι μάταιο να προσπαθούμε καθώς βουλιάζουμε χειρότερα. Τώρα που συνειδητοποιήσαμε, καταφέραμε να βγούμε από την κινούμενη άμμο, όμως για να μπορέσουμε να τρέξουμε ξανά και να ξανακατακτήσουμε τον στόχο μας, θα πρέπει αρχικά να τινάξουμε τις λάσπες από τα πόδια μας, να τα κουνήσουμε σιγά σιγά για να ξεμουδιάσουν, να κάνουμε δειλά δειλά κάποια βηματάκια ώστε να δυναμώσουν τα πόδια μας και μετά να τρέξουμε πάλι ελεύθεροι! Δεν ωφελεί να κάνουμε βεβιασμένες κινήσεις γιατί πρέπει να περάσουμε από τη διαδικασία για να μπορέσουμε να ξανατρέξουμε!!

LoveLetters