Πόσο ακόμη θα αγνοείς τα μηνύματα που στέλνει το σώμα σου;

Γράφει η Μαρίνα Κρητικού.

Το σώμα σου συνεχώς σου στέλνει μηνύματα για κάθε κατάσταση που βιώνεις.

Εάν βιώνεις μια χαρούμενη στιγμή όπου βρίσκεσαι με καλή παρέα και διασκεδάζεις, τότε θα νιώθεις μια ευφορία να σε κατακλύζει και θα είσαι σε πολύ καλή διάθεση. Οι παλμοί της καρδιάς σου θα είναι φυσιολογικοί, εκτός κι αν σου κάνουν κάποια ευχάριστη έκπληξη και γενικά νιώθεις ότι έχεις μια αρμονική συνύπαρξη με το σώμα σου.

Τι γίνεται όμως με τις φορές που δεν είσαι καλά και νιώθεις ότι δυσκολεύεσαι σε πολλά επίπεδα στη ζωή σου; Ακούς τα μηνύματα που σου στέλνει τότε το σώμα σου ή το αγνοείς επιδεικτικά; Το σώμα μας προσπαθεί να μας προειδοποιήσει με πολλούς τρόπους και στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα πριν “παραιτηθεί” από την προσπάθεια και “καταλάβει” ότι ο μόνος τρόπος εκτόνωσης της έντασης και του άγχους που βιώνει είναι μέσω μιας σωματικής ασθένειας.

Αρχικά, τα πρώτα μηνύματα που στέλνει δηλώνοντας μας ότι κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά, είναι όταν βιώνουμε τα σωματικά συμπτώματα του άγχους. Ταχυκαρδία και αίσθημα έντονων παλμών, ζάλη, αίσθημα αστάθειας ή λιποθυμίας, δύσπνοια (δυσκολία στην αναπνοή ή αίσθημα ασφυξίας), πόνοι στο στήθος ή δυσφορία, αίσθημα πνιγμού, μουδιάσματα ή μυρμηγκιάσεις σε όλο το σώμα, ναυτία ή ανακάτεμα στο στομάχι και εφίδρωση είναι κάποια από τα σωματικά συμπτώματα που μπορεί να βιώσουμε όταν έχουμε έντονο άγχος.
Τι κάνουμε τότε;
Συνήθως αν δεν είναι τόσο ενοχλητικά και έντονα τα συμπτώματα, ώστε κάποιες φορές να μας οδηγήσουν και σε μια κρίση πανικού, τα αγνοούμε και συνεχίζουμε τους ρυθμούς μας σαν να μην δόθηκαν ποτέ τα μηνύματα αυτά από το σώμα μας.

Το αμέσως επόμενο μήνυμα με το οποίο το σώμα μας θα προσπαθήσει να μας επικοινωνήσει ότι κάτι δεν πάει καλά και συνεπώς πρέπει να το προσέξουμε, είναι “εγκαθιδρύοντας” κάποιο μόνιμο σύμπτωμα. Για παράδειγμα ένας μόνιμος πονοκέφαλος και γενικά μόνιμοι πόνοι για παράδειγμα στην πλάτη, στη μέση ή στον αυχένα, υποδεικνύουν έντονη κόπωση και ανάγκη να μειώσουμε τους ρυθμούς μας. Θα μπορούσε άραγε να γίνει κάτι τέτοιο; Συνήθως υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε, αρκεί να ξαναδούμε με άλλη ματιά την καθημερινότητα μας και να θέσουμε προτεραιότητες. Πέφτουμε στην παγίδα της τελειότητας και του να τα προλάβουμε όλα, ακόμα και όσα θα μπορούσαν να περιμένουν και κάπου εκεί υπερεκτιμάμε τις δυνάμεις μας και χάνουμε τον εαυτό μας. Τι θα σήμαινε άραγε για εμάς αν για μια μέρα το σπίτι έμενε ασυμμάζευτο, ετοιμάζαμε ένα φαγητό για όλη την οικογένεια (και όχι 2 ή 3 διαφορετικά) και διαθέταμε λίγη ώρα για ξεκούραση και χαλάρωση; Μήπως αυτό θα σήμαινε ότι δεν ανταποκρινόμαστε με επιτυχία στον ρόλο μας και άρα δεν είμαστε καλοί;

Εάν λοιπόν ούτε και αυτή τη φορά τα καταφέρει το σώμα μας να μας αφυπνίσει, τότε νιώθει ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να εκτονωθεί όλη αυτή η ένταση που βιώνει και επιτέλους να καταλάβουμε κάπως σκληρά βέβαια, ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε κάποιες αλλαγές στην καθημερινότητα μας. Εκείνη είναι η στιγμή που μια κατάθλιψη μπορεί να εκδηλωθεί (πρόσφατες έρευνες αναφέρουν ότι είναι αποτέλεσμα χρόνιου ήπιου στρες), ένα αυτοάνοσο νόσημα ή ένας καρκίνος.

Ας μην περιμένουμε όμως να φτάνουμε σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις για να αρχίσουμε να ακούμε το σώμα μας και να σεβόμαστε τους ρυθμούς του. Κάτι πολύ βασικό που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι η βασική εμπιστοσύνη αναπτύσσεται στα πρώτα χρόνια και μας ακολουθεί!Όσο νωρίτερα έρθουμε σε αρμονική επαφή με το σώμα μας, τόσο πιο ευέλικτοι θα γίνουμε στο μέλλον και θα “επιτρέπουμε” στον εαυτό μας και στιγμές χαλάρωσης.

LoveLetters