Πόση μιζέρια κρύβουν αυτά τα φιλιά από συνήθεια

Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, ίδια χαμόγελα κάθε μέρα, ίσως τυπικά ίσως με μεγάλες δόσεις αγάπης σίγουρα όμως όχι από έρωτα.

Τα ίδια χνώτα στο ίδιο δωμάτιο σε λιωμένα σεντόνια με τη ποτισμένη μυρωδιά της ρουτίνας.

Τα ίδια βλέμματα στο ίδιο ταβάνι, καμια σπίθα πια όταν ανταμώνουν οι ματιές.

Τα ίδια λόγια στα ίδια στόματα, μεγάλη έλλειψη λαχταρας για οτιδήποτε καινούριο.

Τα ίδια φιλιά στα ίδια χείλη χωρις κανένα σκυρτισμα πια.

Το ίδιο φαγητό κάθε μέρα ξαναζεσταμένο και πρόχειρα σερβιρισμένο στο κάποτε καλό σερβίτσιο.

Ίδια λοιπόν όλα και εμείς παριστάνουμε τους ευτυχισμένους πλασάροντας ότι πιο βαρετό ζούμε σαν ιδανικό.

Αυτό  αγάπες μου είναι η συνήθεια που έγινε σχέση και εμείς ως ρομποτακια εθελοτυφλούμε προσπαθώντας να πείσουμε εμας αλλα και τους γύρω μας ότι γενναμε πεταλούδες με την υπεροχη ρουτίνα.

“Τι γλυκό μωρε”
Πόση καρμιριά μωρε!

Να μάθουμε να φεύγουμε.
Άλλωστε τίποτα και κανένας δεν είναι για πάντα.

LoveLetters