Ποιος είσαι καημένε μου άνθρωπε;

Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.

Δε σε καταλαβαίνω ρε άνθρωπε..
Πόσο λίγος μπορείς να γίνεις;
Ποσο μπορείς να καμαρώνεις τη ξεφτίλα σου;
Άγεσαι και φέρεσαι ένα κούφιο κορμί.

Δημιουργείς λανθασμένες φαντασμαγορικές εντυπώσεις και τσαφ φυσάς και χάνονται..
Πασαλείβεσαι ακριβά αρώματα δήθεν να καλύψεις τη σαπίλα που μυρίζεις από μακριά.
Γλείφεις εκεί που φτύνεις και ύστερα περήφανος φεύγεις με ψηλά το κεφάλι.
Κρατάς καβάτζες τις τελευταίες σου επιλογές και μετά τις αποθεώνεις.

Ψάχνεις να βρεις το είδωλο σου σε βρώμικα πατώματα.
Θησαυρό γυρεύεις μέσα στις λάσπες.
Παραμυθιάζεσαι κοιτάζοντας ουράνια σώματα, ξεχνάς ότι είναι δικές σου μουτζούρες στο χαρτί.
Γεμίζεις τα συρτάρια με μάσκες, κανείς δε ξέρει το πρόσωπο σου.

Πόσο χαμηλά ακόμα;
Γιατι;
Σε αναγνωριζεις;
Νιώθεις;
Υπάρχεις;
Ποιος είσαι;
Τι είσαι;
Καημένε μου άνθρωπε…

LoveLetters