Ποιος είπε πως όλα τα απωθημένα ξεχνιούνται μόλις τα ζήσεις;

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Τα απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα, οφείλουν να γίνονται ζωή έστω για μια νύχτα, για να σταματήσουν να καίνε το σήμερα και το τώρα.

Κι αν η μοίρα τους είναι να μείνουν ανεκπλήρωτα;

Αν το γραμμένο τους είναι να μείνουν σε έναν κύκλο που δεν θα κλείσει ποτέ;

Τα απωθημένα λένε, ξεχνιούνται μόλις τα ζήσεις.
Μένει η γλύκα της κατάκτησης και η σιωπή της εκπλήρωσης.

Κι είναι όμως και κάποια απωθημένα, είναι και κάποια ανεκπλήρωτα που ήρθαν για να μείνουν ακόμα κι όταν έχουν πάρει ζωή μέσα από ανομολόγητα φιλιά και κομμένες ανάσες.

Είναι εκείνα που τα έζησες θέλοντας να τα ξορκίσεις και τελικά τους έδωσες ζωή από την πνοή σου.

Έχουν εγωισμό κι αξιοπρέπεια.
Δεν κουβαλάνε ίχνος λογικής και πρέπει.

Τα κυριεύει το θέλω και τα οδηγεί το μπορώ.
Και ήρθαν για να μείνουν. Ήρθαν αγνοώντας το χθες, κυριεύοντας το σήμερα και χαράσσοντας το αύριο.

Είναι εκείνα τα απωθημένα, που ορίζουν από μόνα τους την διάρκεια, την ένταση, τον τρόπο που περιδιαβαίνουν μέσα στην ζωή.

Δεν αρκούνται στο λίγο και το περίπου και κουβαλάνε μέσα τους εγωισμό και πείσμα.

Δεν μπορείς να τα ξεχάσεις το πρωί. Δεν μπορείς να τα μετρήσεις στα λάθη της νύχτας που βλέπει η μέρα και γελά, απλά γιατί την μέρα, τα λαχταράς πιο πολύ.

Επιστρέφουν όποτε θέλουν, δίνονται με πάθος, χωρίς να παίρνουν τίποτα δικό σου.
Δεν έχουν ανάγκη από αναμνηστικά και θύμισες πριν φύγουν.
Δεν αποχαιρετάνε φεύγοντας, κι εσύ ξέρεις πως θα ξανάρθουν.
Στοιχειώνουν τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τους πόθους και γίνονται πάθος που σιγοκαίει.

Έχουν υπομονή να στέκουν αθόρυβα στην γωνιά της ζωής σου και σε αφήνουν να φτιάξεις μια καθημερινότητα που να μπορείς να την ζήσεις.
Και μετά έρχονται και τα σαρώνουν όλα από την αρχή.

Δεν ζητάνε, μόνο δίνουν.
Δεν απαιτούν και προτιμούν να είναι το λάδι στην φωτιά σου παρά το χάδι για να αποκοιμηθείς.

Είναι από την αρχή οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού αυτού.
Ελέγχουν το πότε, το πώς, το πού.

Αυτό που δεν ελέγχουν, είναι την στιγμή που από απωθημένα κι ανεκπλήρωτα, γίνονται έρωτας και φόβος.

Γιατί όταν συνειδητοποιήσεις ότι το παιχνίδι σοβάρεψε, ότι το απωθημένο έχει κατακτηθεί αλλά δεν ψάχνει την πόρτα εξόδου, ίσα ίσα κλειδαμπαρώνει κάθε χαραμάδα για να μην ξεφύγει, τότε, ξέρεις, πως δεν έχεις επιλογή από το να το ζήσεις, μέχρι το τέλος.

Να το ζήσεις με όλη του την ένταση.
Να χαθείς μέσα στο πάθος του.
Να πετάξεις χάρτες και πυξίδες και να ταξιδέψεις χωρίς προορισμό.

Να ζήσεις στην πλάνη του για πάντα και να χορέψεις το πιο ερωτικό ταγκό ψιθυρίζοντας ένα «μαζί».

Κι ίσως τελικά αυτή να είναι η τιμωρία του ανεκπλήρωτου όταν κλείνεται μέσα στον κύκλο της ζωής και κατακτιέται.

Να μην ξέρει, αν αυτό που ζει, είναι πραγματικότητα, ψευδαίσθηση ή το ιδανικό που αναζητούσε και επειδή δεν πίστευε πως υπάρχει, αρνείται να το δεχτεί και το διώχνει πριν γίνουν ένα.

Και το παιχνίδι θα παίζεται, μέχρι το απωθημένο, να αποδεχτεί την αλήθεια του κατακτημένου και να δώσει νόημα, σε αυτό που λέγεται «έρωτας».

Και οι παίχτες μπορεί να χρειαστεί να ζήσουν με τα σημάδια από τη φωτιά τους, αλλά τουλάχιστον, θα έχουν ζήσει.

LoveLetters