Γράφει η Μόνια Μακρή
Και στο’λεγα.. η μάνα μου μια φορά με γέννησε. Απο σήμερα λοιπόν, ορκίστηκα να μην ξεχάσω ποτέ ποια είμαι και τι αξίζω. Να μην ξεχάσω ποτέ να μου λέω το πρώτο σ’αγαπώ της ημέρας!
Α, δε σας το’πα! Εγώ γιορτάζω δύο φορές το χρόνο τα γενέθλια μου! Μία την ημερομηνία που είδα για πρώτη φορά το φως της ζωής και μία για τη μέρα που ξαναγεννήθηκα.
Τη δεύτερη δεν περιμένω δώρα . Έκανα η ίδια δώρο στον εαυτό μου όταν είπα Φτάνει!
Ηρωικό; Μπα! Αναπόφευκτο θα έλεγα εγώ..
Μόνο που σε αυτά τα γενέθλια.. δεν θέλω δώρα. Δε δέχομαι επισκέψεις. Ντύνομαι, στολίζομαι , μου μαγειρεύω το αγαπημένο μου φαγητό, γεμίζω το κολονάτο ποτήρι με ακριβό κρασί.. και απολαμβάνω το δώρο που άργησα τόσο να μου κάνω.
Πάντα ότι θέλουν οι άλλοι. Πάντα να τρέχω να κάνω χατίρια. Πάντα να ακολουθώ πρόγραμμα τρίτων. Πάντα να .. να.. κι εγώ πουθενά.
Μια σχέση σκέτη φυλακή. Μια σχέση που έγραφε χιλιόμετρα αδιάκοπα όσο ακολουθούσα σαν πιστός υπηρέτης και πατούσε φρένο κάθε φορά που σήκωνα το κεφάλι και ζητούσα μερίδιο στην ευτυχία.
Κι επειδή δεν άρπαξες την δεύτερη ευκαιρία που τόσο γενναιόδωρα σου πέταξα κάποτε, κοίτα το μαντήλι μου που σου κουνώ καθώς αποχωρώ.
Δεν είναι λευκό . δε ζητώ ανακωχή. Ζητώ να εξαφανιστείς από προσώπου γης. Οπουδήποτε μακριά μου. Οπουδήποτε .
Εγώ πλέον, ανοίγω τα παραθυρόφυλλα κάθε πρωινό δίχως οι στεναγμοί μου να διώχνουν τα σπουργιτακια μακριά. . Δίχως το φόβο να αφήσω το βλέμμα μου να τρέξει στον καταγάλανο ουρανό. Έσπασα τις αλυσίδες που δε με άφηναν να αγκαλιάσω τα όνειρά μου.
Και στο’λεγα.. η μάνα μου μια φορά με γέννησε.
Απο σήμερα λοιπόν ορκίστηκα να μην ξεχάσω ποτέ ποια είμαι και τι αξίζω.
Να μην ξεχάσω ποτέ να μου λέω το πρώτο σ’αγαπώ της ημέρας
