Οι δύσκολες νύχτες ξημερώνουν δύσκολες μέρες.

Γράφει η Αριαδνη

Οι δύσκολες νύχτες ξημερώνουν δύσκολες μέρες.
Κι αυτή που μόλις τελείωσε ήταν μια πολύ δύσκολη νύχτα χωρίς όνειρα. Δυο φορές πετάχτηκα από τον ύπνο μου με μια απροσδιόριστη ανησυχία.
Με ένα ανεξήγητο βάρος στο στήθος και μια αίσθηση ότι έπρεπε να κάνω κάτι άλλο, ότι έπρεπε να είμαι κάπου αλλού, ότι από κάπου έλειπα..

Καταλαβαίνεις; Πού να καταλάβεις. Εδώ ούτε εγώ δεν μπορώ να καταλάβω..

Ίσως να είναι απλά ότι έχω πολλά στο κεφάλι μου. Ότι είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να κάνω, που ο ήρεμος ύπνος μοιάζει πολυτέλεια που δεν δικαιούμαι, μέχρι να τα τακτοποιήσω όλα.

Και μέχρι να γίνει αυτό, ίσως απλά να έχω την αίσθηση ότι λείπω από τη ζωή μου.

Ότι αφήνω σημαντικά πράγματα για μένα στην άκρη, μέχρι να καταφέρω να αλλάξω αυτά που θέλω. Ή ότι πελαγώνω και απελπίζομαι πως δεν θα τα καταφέρω τελικά.

Ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω! Από τη στιγμή που είμαι γερή όλα μπορώ να τα καταφέρω!

Μόνο να.. είναι που κουράζομαι κάποιες φορές. Είναι που αρνητικές σκέψεις γεμίζουν το κεφάλι μου και κουράζομαι καθώς παλεύω να τις διώξω.

Με εξαντλεί αυτή η πάλη με τον εαυτό μου και με κάνει να αισθάνομαι ανήμπορη. Και δεν τη γουστάρω την ανημπόρια. Με εκνευρίζει. Με τσιτώνει άσχημα. Με θυμώνει με εμένα.

Θυμώνω γιατί αφήνω όλο αυτόν τον αρνητισμό να με κυριεύει και να με αδρανοποιεί. Θυμώνω γιατί εστιάζω στα άσχημα και ξεχνάω τα όμορφα.

Και τότε είναι που τσαμπουκαλεύομαι και το παίρνω αλλιώς!

Τότε είναι που θυμάμαι πως ο πραγματικός εχθρός μου είναι ο κακός εαυτός μου και πως είναι στο χέρι μου να τον νικήσω.

Και θα τον νικήσω! Αργά ή γρήγορα, σίγουρα θα τον νικήσω κατά κράτος!